Al de gedichten

[p. 122]

Veldslag

UIT beider kimme rolt een heir,

ontelbaar oorlogstij.

Elk legerhoofd rolt in den kop

eene reuzige schaakpartij.

Eens morgens valt het spel aan bij

het schettren der klaroenen

en, is het schaakbord uren wijd,

daar staan millioen pioenen.

Dan dondert elke verte. Een wolk

spreidt stikkend over 't veld

en duikt hetgene een ijselik

gerucht der wereld meldt.

Soms scheurt de wolk. Een bende tiegt.

Het hagelt uit de verten.

De bende sluit, verdund, en stormt

vooruit al lijken terdten.

[p. 123]

 

Ofwel nog schrikkeliker: 't is

 

een bots van schaar op schaar

 

die blinde worstling samenwringt

 

en smeiert op elkaâr.

 

 

 

Soms jaagt in wilde vlucht voorbij

 

een aanval van schadronnen,

 

of rolt al over 't daverend veld

 

een droeve vracht kanonnen.

 

 

 

't Gerucht versterft. De wind verdrijft

 

de kruitwolk, en daar strekt

 

een uren wijde vlakte met

 

verwoesting overdekt.

 

 

 

Tot gruwlik doof rumoer versmelt

 

de klacht van duizend smerten.

 

Uit 't Oosten rolt de kille nacht

 

en 't laait in alle verten.