Gudrun

(1882)–Albrecht Rodenbach– rechtenstatus

Spel in vijf bedrijven



[pagina 206]
Vierde bedrijf. Duinen langs de Noordzee. Gelijk in het eerste bedrijf.
Komt Wate. Wate. Hoe koud waait mij de wind in het gezicht en snijdt mij door de kleedren en de leden. Ik bibbre en sidder. Wee mij, ouden man. De vorst heeft dezen nacht den grond versteend en stolt mij 't lui geworden grijzaardsbloed in de aadren. Loom en stram zoo sleep ik mij op mijnen stok geleund. Helaas! een enkel jaar heeft mij verouderd meer dan het behoorde en van naturenswege mocht. Een jaar? Ha neen! Hetgene mij verouderd heeft hetgeen mij daagliks machteloozer afmat, het is het zwart verdriet, het wanhopig bewustzijn mijner machtloosheid, terwijl ik den man, de laatste hoop van Moerenland de laatste hoop der vrijheid en der wraak, juist daar gekomen waar hij zijn moest, en waneer hij eindlik zijnen roep verstaan zou, zag storten laf verraden en vermoord, en zijnen moordenaar, den lafaard, den verrader den vreemdling den romeinschen Gallier
[pagina 207]
de kroon zie spannen, Moerland dwingen, onteeren en bederven, erger dan het ooit Romein deed. O mijn arme Moerland, wie had gedacht, waneer u Rome trapte, dat gij nog lager liggen kondet onder verachtelikren voet. Dat is het, Wate, dat u naar 't graf sleept. - Lacy! Lijk die zon die bleek en deerlik met haar matte stralen door 't vriezend zwerk den harden grond beschingt, zoo warmt mij nog uit 't diepste van de ziel een flauwe hoopstraal, een laatste vonk van door mijn onmacht half gedoode wraaklust. Een gloed van haat en van wraakgierigheid heeft mij zoo lang belet een ouderling te worden, en ik leefde in eenen koorts van rustelooze drift en werkzaamheid. Het albeschikkend noodlot zegevierde en ik werd overwonnen, en dan eerst bemerkte ik dat ik oud was en versleten. Allicht verdooft en sterft ook uit die vonk, die laatste vonk die mij in 't leven houdt, gelijk die bleeke zon ook langzaam daalt en verdooven zal, ginds, in die natte kimme. Dan zal het nacht zijn, nacht - doch zonder morgen voor mij. - Helaas! ik voel het reeds - en huivrend mij waait die eeuwige nachtwind door de leden. Gudrun verschijnt in den achtergrond of de duinen. Komt met slependen gang, in droefheid verslonden, langzaam langs de duinen tot bij den voorgrond links en zet zich of den duimrand. Onbeweeglik, den blik staal en sterlings zeewaarts gericht. Haar volgen Hilde en de andere maagden met eene waschte in korven, - Zij dalen links de duinen af langs een pad dat door twee duinen loopt zeewaarts te wege. Wate spreekt Hilde aan. Zij blijft. De avidere langs het wegelken af.
[pagina 208]
Hilde. O jongvrouw, gaat gij nog eens u daar zetten te treuren, roerloos? Och het is zoo koud en hard gevrozen ligt de grond. Gudrun. Is't koud? Wate. De dochter van Carausius slavin! der helden blonde kinderen slavinnen. Slavinnen van dien roomschen Gallier! O zee, o duinen, heilge wouden, ziet gij dat zinbeeld van het oude Moerenland! - Aan Hilde. Zeg, eedle maagd wat nieuws in deze streke? Hilde. Het oude en zelfde steeds, o grijze Wate. Zie, daar, eene eedle maagd, een keizerdochter! Zie mij dat bleek gelaat, die uitgeweende vervallen oogen op de zee gericht zoo staal en sterlings. Zoude een tiger niet ontroeren? Wate. Is dit haar gewoonte? Hilde. Daagliks zit zij op deze duin lijk nu, den blik zoo roerloos op de zee en de oogen staal. Ik zegde het u, zij zijn uitgeweend. Daar zit zij met de smert die haar verteert, haar hert en ziel eet, knagend, knagend, knagend. O wen ik haar daar zie, dan meen ik soms ik zal er mijnen zin in steken. - Wij
[pagina 209]
wij werken onderwijl voor haar en ons. Want zij moet werken, Wate, zij is trouwens slavin, slavin! eens keizers dochter! Wate. Noodlot! O waarom ben ik ook een ouderling wiens bevend hand het zweerd zou laten vallen? Hilde. En hier zit zij, aleen, in droef heid smeltend, en vrij te droomen van't verleden, zonder een wakend grimig oog te moeten vreezen. Hier is zij, zeg ik, best nog. O te huis, daar is het anders iets. Daar spreekt men haar lijk een slavin aan; erger, lijk de laatste der slaven; daar berispt men, hoont men haar; daar greet men met haar: ja daar slaat men de dochter van Carausius. Daar heb ik een vuige knecht haar met een zweep zien kletsen, om in de gunst te staan dier oude slang, dier tigerin, dier geile heks, het monster dat daar matrone heet, Allectus' moeder, - wie anders ook kon zulk een schepsel baren? - die roomsche Claudia met haar grijs haar, gezwart, gebalsemd, opgekamd en opgeschikt, en haar groene oogen waar haar ziele soms uit straalt van onder haar geverwde wenkbrauw, en haar gerimpeld vel wiens derfheid zij met roozenkleur beplakt, zoodat zij nog afschuweliker toogt! - O nooit vergeet ik den grijns van nijd en afgunst in haar aanzicht, waneer Allectus ons van uit Britanje ter villa bracht - het is een jaar geleden -
[pagina 210]
en dat de schoone Gudrun voor haar stond in al den glans dier goddelike jeugd, die allen met bewondring sloeg en eerbied. O dan heb ik de doodlike afgunst zien ontvlammen die dat zeedloos wijf verteert. Zij is het die Allectus aanried Gudrun te laten kiezen tusschen slaafschen dienst of hem te huwen. Want zij wist toch wel wat antwoord de eedle maagd zou geven, en zij ging haar mogen martlen naar begeerte, hare afgunst koelen op't onschuldig kind, het dageliks vermoorden. - O afgrijzelik! Maar moest zij eens vermoeden Gudrun zoude Allectus huwen, liever wurgde zij de maagd dan zoo met eens haar slachtoffer te zien ontsnappen, van gehoonde slaaf de aanbeden vrouwe worden van Allectus, - die haar nog steeds bemint, - en zegevierend, beschermd en vrij, daar tronen in haar schoonheid. Wate. O vrouwlik wangedrocht, en des te meer afschuwelik! Allectus mint haar, zegt gij; maar hoe dan laat hij haar zoo honen, en alhoewel hij ook een monster is, de vrouw mishandlen die hij huwen woude? Hilde. Hij heeft geen wil als Claudia begeert. Ten andren hoe ook kon hij iets beletten? Hij bracht ons hier te zijner villa en vertrok des morgends om te kampen met Constantius. Sinds kwam hij niet meer weder. Ha ja,'t is waar; hoe heb ik dat vergeten?
[pagina 211]
Het schijnt hij komt vandaag ter villa. Wate. Wie? Allectus? Hilde. Ik geloof het. Zoo het schijnt ontvangt hij daar vandaag een afgezant, gezonden door Constantius dien keizer Maximianus aan het hoofd van Gallie geplaatst heeft. Gij moet weten steeds nog is Boonen, door Allectus hem geleverd, in zijne macht... Wate. Doe voort; dat weet ik wel. Hilde. Vergeefs beproefde Allectus't machtig Boonen weêrom te winnen. Bloedig sloeg hem telkens Constantius in't Moerland weder. Wate. Goed! dat weet ik beter dan gij allen. Verder. Hilde. Constantius zou - zoo men dezen morgen ter villa heeft veiteld - de vrede bieden, mits onze dwingeland zich onderwerpe en's keizers heerschap kenne. Daarom zoude Allectus heden op de villa zijn, ten einde daar den afgezant te spreken. Het schijnt hij zal hem prachtiglik ontvangen. Reeds drie vier dagen wordt een feest bereid, waartoe Allectus al de rijke burgers van uren in het rond genoodigd heeft.
[pagina 212]
Men schikt en kuischt, al't kostelikste wordt gereed... Wate. Wat men niet is moet men gebaren. Men heeft het veld niet kunnen houden. Goed. Men zal ten minste keizerlike pracht doen schittren in't gezicht des afgezants, en meenend dat men hem heeft blind geschitterd, den winnaar meer dan overwinnaarstaal doen hooren. Hilde. Wat er ook van wezen moge, Allectus aankomst mocht onze arme Gudrun van wreedheid en mishandling niet bevrijden. Bezie hoe bleek men haar gemarteld heeft; hoe teêr en deerlik. Ach waneer men haar aanschouwt, dan zou men bloedge tranen weenen. Gij voelt hoe deze koude noorderwind door merg en beenen snijdt. Hewel, bezie ze: daar zit zij dun gekleed en ongeschoeid. Ja ongeschoeid. Waneer men ons zond wasschen zijn wij die Claudia te voet gevallen dat zij ons, haar ten minsten, koningsdochter en ziekelike maagd, niet on geschoeid op die vervrozen schorren zoude zenden te werken in dien scherpen noorderwind. De goede Gellia - Allectus' zuster hoe ongelooflik het ook schijnen moge - die van den eersten dag steeds medelijdend met Gudrun en met ons gehandeld heeft, viel hare stiefmoêr eensgelijks te voeten. en smeekte, weende ja, - doch, smeekt een tiger
[pagina 213]
maar die matrona niet - men dreef ons buiten met zwepen en met hoon. Weenend. Het is te veel. Wate. O deze dingen moeten hooren en een oude machtelooze grijzaard wezen! Hilde. Doch'k sta ik hier te klappen en de tijd vervliegt, en mijne zusters mochten soms, indien ik hen niet hielp, het overwerk waarmeê men ons belast, niet af krijgen hetgene ons straffen zou verdienen: zweep en roeden - Huivrend. Ho! en Gudrun ook. En ja nu zijn wij eene min, al heeft men daarom het werk ook niet verminderd. Wate. Eene min? Is eene maagd der marteling bezweken? Hilde. Bezweken ja; haar lijf niet; hare ziel haar vrije ziel. Eene onzer is gevallen, heeft willen lustig en gemaklik leven, wijl nevens haar die keizerlike maagd, haar vrouw en haar vorstin, als slave dient. Zij heeft een hoveling, een Gallier een vrijgemaakten slaaf aanhoord, den schenker, en zijne liefde schandelik geloond. Nu is zij van den slavendienst ontslagen, en in den dienst van Claudia aanveerd.
[pagina 214]
Zij gaat op zijn romeinsch gekleed, draagt goud en zilver, prijs van schande en van verraad, treedt on beschaamd het hoofd omhoog, beziet ons in de oogen vlak en groet ons niet. Wate. Haar naam? Hilde. De pronkzieke en wellustige Heregard. Komt Claudia in winter mantels gewikkeld. Gevolg van slaven en slavinnen. O alle Goden! Claudia! Wacharm! Af. Claudia. Heb ik het niet gezegd? Wat woudt gij nu tot haar verdediging vertellen, zeg, gij die gedurig deze steenen trotscheid en koppigheid verdedigt, Gellia. Gellia half in haar eigen. Ach vele dingen die ik zwijgen moet, matrona. Claudia. Naar uw werk hooveerdig schepsel! Gudrun kijkt langzaam op en schijnt niet te ver staan. Dien trots zal ik wel breken. Naar uw werk, want heden spoedt het. Gudrun kijkt weder langzaam naar de zee. Naar uw werk, zeg ik, of zijt gij doof? - Verneem dat Claudia er weinig toe gezind is op vandaag weêrspannigheid te dulden Gellia in haar eigen. Slechte maren,
[pagina 215]
Allectus nederlage en nauwe toestand doet zij der arme maagd bekoopen! Lacy! Ik had het in mijn hand, de maged zoude geheel den achternoen der dolgezinde en grimmige beulinne niet ontsnappen met hier te lijden op het vriezend strand. Claudia. Zij doet of zij mij niet gehoord had. Ze bij den arm recht dwingend. Recht! en naar uw werk - aldaar! of hier ter stede doe ik u geeselen door de knechten. Wate heft dreigend de hand op. Gudrun. Herwig! Carausius mijn keizerlike vader! Beziet uw dochter: uwe bruid, o Herwig! Claudia. Dien naam verbood ik u nog ooit te noemen. Zij slaat ze. Daar! Daar! En roep nu nog naar Herwig. Gudrun neder stortend en zich snikkend plat op het duinzand werpend. O Herwig! De jongvrouwen omringen haar. Gellia. Schandlik! gruwlik! wraketergend! Wate toespringend tusschen Gudrun en Claudia. Genoeg gij wangedrocht. Zijt gij een vrouw matrona? Schande op't vrouwelik geslacht gespogen zijt gij dan. Hoe heeft een man de vrees ooit overwonnen dat gij hem voor kind een drake zoudet baren, die
[pagina 216]
hem wurgen en verscheuren zoude, drake gij zelf. Geen stap meer! Achteruit! De woede herschept de kracht in't afgeleefde lijf, en wie zou u der vrouwen recht toekennen venijnig ondier, worrem dat gij zijt. Claudia. O woede die mij stikt! - Hoe lucht u geven? - O kruipdier zelf dat onder mijnen voet rijst die u verplettert, - wacht! - Ei slaven! grijpt hem. - Begint met hem te geeslen. Later zien wij hoe hem de ziel zoo langzaam mogelik uit zijn verbrijzeld lijf gewrongen. Wate. Geeslen? Mij geeslen? hebt gij geeseling genoemd? der slaven straf, mij, vrijman, mij een grijzaard, mij, grooter dan u allen hier aanwezig en eedler. - Waagt een stap indien gij durft, gij nietig volk, en dan roepe ik een woord waarop dat vriezend zwerk ontvlammen zal en dondren, en die heilge bosschen woedend hun stemme zenden over land en zee, en, onder deze duinen, eeuwenoude gebeenten trillend schokken door den grond, dat de aarde bersten zal: mij geeslen, mij, een koning! Claudia. Grijpt hem - slaat hem - doodt hem, of allen doe ik zwepen tot der dood - verstaat gij? - Slaat hem - of ik sterf van woede; zij klemt,- versmacht mij, - hulp! - Verscheurt hem slaven!
[pagina 217]
Hulp! hulp! Geen adem meer! - Verscheurt hem! Zij stort stuiptrekkend neder. Allen wijken. Hilde. Gruwelik! Der mannen bloeddolheid is schrikkelik ja doch grootsch. Maar hoe afgrijslik gruwelt die vrouwelike bersekir, die stoornis der wetten der natuur! Gellia. Komt brengen wij uw vrouw en keizerin ter villa weder. Gellia af met het gevolg dat Clandia draagt, Gudrun zit recht en bekomt allengskens te midden hare maagden. Zij zendt ze weder naar hun werk en zit wederom onbeweeglik naar de zee te staren. Wate. Mij geeslen! Moerland, o ellendig Moerland! Daar, de eedle maagd bezwijmend in mishandeling, en hier uw koning die men geeslen wilt. O Goden, zaalge helden, ziet gij waarlik die schanden en ontroert uw donder niet en't wapen dat aan uwe zijde slingert? - Het wapen? - O ik heb een wapen nog: verroest, gedoken, in den grond gedolven, blijft mij het zweerd van Hetel Etzeling, het bloedig zweerd door dwergen eens getemperd uit edel staal, met heiige runenteekens gezegend en omschreven. Kostlik erf van Vrude die op deze duinen viel al strijdend tegen Caesar. Zijnen zoon liet hij het over wen hij zieltogend den schrikkeliken eed hem zweren deed: dat wraakdorst en dat doodelike veete
[pagina 218]
Romein en Gallier vervolgen zouden zoolang der Etzelingen koningsbloed zou trillen. O Bliding! heilig zweerd, u wil ik nog eens bezien. Getuigen zult gij dat de laatste der Etzelingen, Wate, die zijn kind zag sterven in de baren, zijnen eed getrouw bleef. Dienen zult gij mij, o zweerd, ja dienen in mijn bevend hand waneer mij dat wangedrocht nog eens bedreigen durft, of haar - die maagd - durft raken; dienen dat Wate Heteling desnoods al kampend het weer in hand, zijn ziel met 't stroomend bloed verlieze, of jont de vijand hem die dood niet, dat hij met eigen vuist het heilig wapen zijn eigen heldenlijf tot scheede geve en fier en vro zijn lichaam op de tommen der vaadren late vallen, wijl zijn schim ter Waalhal stijgt, en de uwe wedervindt o zaalge helden in het eeuwig maal. Af. Eene poos. Gudrun diep verzuchtend. O Herwig! Komt Camillus met eenen dienaar. Camillus. Inderdaad, zij is het. Lacy! Haar heeft mijn hert veel eerder dan mijne oog herkend. Hoe bleek, hoe deerlik en hoe diep in bodemlooze treurigheid verslonden. Wat moet zij hier geleden hebben. - Ga, zeg dat men mij verwachte waar ik hen gelaten heb. Bezorg de peerden.
[pagina 219]
De dienaar af. Zoude ik? Ik durf niet. Ach, zij zal mij niet herkennen. Heeft zij mij ooit gekend? Ik peis van neen. En heeft zij ooit mijn aangezicht gekend toch leefde er iets in mij dat zij niet kende. Nu leere zij mij kennen heel en gansch. Hij nadert Gudrun, die terwijl hij spreekt, treurig en verstrooid hem aanziet. O eedle jongvrouw, wil het mij vergeven indien ik u in uwe droeve droomen durf stooren. - Ach hoe droevig is die blik. Hoe schriklik moet zij in de ziele lijden! - O eedle jongvrouw, zeg, bekent gij mij? Gudrun. Het dunkt mij ja. Camillus. Camillus, een Romein, die onder uwen vader heeft gediend als tribunus, hem verliet, naar zijn geweten, waneer hij van de roomsche keizers scheidde, maar hem bewondren bleef en achten, lijk men eenen eedlen vijand achten kan. Nu ben ik Primicerius te Boonen, in 't leger van Constantius, den Caesar van Gallia, en ben er in geslaagd, dank zij den Goden, mij met die gezantschap te doen gelasten die den overwonnen Allectus vrede bieden moest van wege Constantius. Het was om u, o jongvrouw, het was om u te zien, te spreken. Trouwens ik wist dat gij in slavernij hier zucht
[pagina 220]
en ongelukkig zijt, - en ja, o schoone, o lieve, reine, goddelike Gudrun, - nu mag ik het u zeggen, nu kan niemand ter wereld mij nog in den weg staan, nu en is Camillus geen tribunus meer, wien het verboden is des veldheers dochter te aanschouwen, maar een primicerius, die Caesar dienend diensten heeft bewezen dewelke Caesar weet te schatten, en in staat is nu eene adelike maagd, door 't noodlot fel geteisterd, te beschermen, te redden en gelukkig ja te maken - indien zij wilt. Gudrun. Ik bid u, jonge heer, heb medelijden met der arme Gudrun. Ik dank u dat gij het zoo goed met haar meent, rechtzinnig, jonge heer. Doch laat mij, bid ik, aleen en spreek niet verder meer. Camillus. Helaas! Verstoot gij mij dan, adelike Gudrun? Aanhoor mij toch ten minste. Weiger mij dien troost niet, mij, die om u eens te zien en om u eens te spreken, die gezantschap, zoo tegenstrijdig met geheel mijn wezen, heb afgesmeekt. Veroordeel mij toch niet voor dat gij mij aanhoord hebt, lieve Gudrun. De tijd ontbreekt mij lang hier te vertoeven; ter villa wacht Allectus mijne komst. Ik ben ten andere een soldaat en spreek mijn hert rechtuit, rondborstig, zonder pracht
[pagina 221]
noch kleur van woorden. - Gudrun, ik bemin u, zoo diep, zoo trouw, zoo vurig sinds zoo lang. Ik minde u reeds te Boonen, toen ik u zoo jong, zoo schoon, zoo rein zag in de tent uws vaders, zijne vreugd, de zonnestraal die op hem door de sombre wolken heenschong zijns levens. Maar dan moest ik zwijgen, zwijgen en mijne liefde dragen lijk een wonde, verholen, smertend, bloedend, ongeneesbaar. Och hoe ik leed den dag dat mij Allectus, slechts een tribunus ook, maar stouter hij, vertelde hoe hij u beminde, en hope voedde van uwen vader uwe hand te krijgen. Ik moest dat herden, duikend en verzwijgend; en dan waneer ik uwen vader moest verlaten, - o geen stond heb ik geaarzeld te doen wat ik als mijnen plicht aanzag, - maar toch het scheurde iets in dat krijgershert. Het was de band, de zoete teedre band, die mijne ziel aan u gekluisterd hield, dien ik kwam uit te scheuren. Later dan, waneer ons mare kwam. hoe laf Allectus zijn veldheer tegen zijn gezworen woord verraden en vermoord had, verontweerdigd verdoemde hem mijn krijgersziel, doch dieper beet mij in 't hert een schrikkeliker leed: die moord liet u aleen, aleen ter wereld, en deze trouwelooze lafaard was almachtig - hield u in zijn leger - en beminde u - ha, begrijp mijn lijden, Gudrun, gij die een hert hebt. Schrikkeliker kon Allectus u behandlen dan gij nu
[pagina 222]
mishandeld wordt. Men houdt u als slavin, men hoont u ja misschien in woord en daad; wie weet? men heeft u ja misschien geslegen - maar grooter zijt gij in der waarheid dan al wat rondom u leeft: uw maagdeneer men heeft u die gelaten - ja, nietwaar? Och waar het anders - ha Allectus... neen! nu ben ik hier als afgezant: het ware de trouwe schenden en des keizers wetten, maar weder zoudet gij mij zien. Doch neen dat heeft men niet gedurfd nietwaar? Ik had het wel vernomen, want zoo angstig steeds heb ik getracht te weten hoe mijn Gudrun hier vaarde. Ha zoo dikwijls woedde het in mijne ziel waneer een zwart vermoeden hier rees, gelijk er dezen kennen die beminnen - en gescheiden zijn, helaas! van het aanbeden wezen. O zoo dikwijls ben ik op 't punt geweest met drie vier makkers. om u te redden, te verlossen, bloed en leven op het spel te zetten. Maar mijn bloed en leven hoort den Caesar toe. Doch eindlik, eindlik, doch niet zonder moeite hier ben ik, hier, aan uwe zijde, Gudrun, om u te redden uit des tigers klauwen, om u gelukkig ja te maken, Gudrun, indien gij uw geluk van mij wilt: Spreek, o spreek nu! - Wilt gij? - Wilt gij? Gudrun. O Camillus Gij zijt een eedle jongling. Ik bedank u; doch laat mij hier, vergeet mij arme; - neen!
[pagina 223]
herinner u der arme Gudrun als een afgestorven lieve zuster, die geluk en heil u wenscht. Camillus. Helaas, verstooten! Hoe wilt gij dat Camillus heil geniete door u verstooten! Gudrun. Ik verstoot u niet, ik had u kunnen minnen ja, Camillus, ik voel het, had ik u gekend, eer ik hem kende die mijn leven is, de ziel mij uit het lijf gerukt heeft wen hij mij verliet, en nu met mijne ziel de zeeën en stormen dweerscht, zoo ver, zoo ver, zoo ver... O Herwig, o mijn Herwig, onmeêdoogend hebt gij mijn hert, uw handen toevertrouwd, gesmeierd. Toch blijft zij u trouw, die arme vergetene die gij verlaten hebt, verlaten. O, geworpen, moet ik zeggen als een misprezen dingen, in den klauw van hem dien gij mij haatlik wist te zijn. En toch blijft zij u trouw, die arme Gudrun: een woord van ontrouw schept ze keizerin en werpt haar beulen voor haar voeten neder. O Herwig, neen dat woord zal zij niet spreken, en liever blijft zij slaaf, gehoond, gebeuld, gestraft, getergd, geslegen, met den voet vertrapt, een worm. Het is om u, o Herwig, en dat is haar genoeg. Camillus. Zij heeft vergeten
[pagina 224]
dat ik hier sta. Haar zinnen zijn van hier en varen, waren over zee. - O jongvrouw, gij laat mij staan, geweerdigt u zelfs niet mijn redens te beantwoorden. Mijn Gudrun herroep uw woord. Verstoot mij niet. Gudrun. Camillus, Gij kunt gij mij verstaan. Zeg mag men de trouw verbreken? Neen, nietwaar? Camillus. De trouw? En heeft hij zelf de trouwe niet verbroken? Heeft hij u niet vergeten, onmeêdoogend uw hert gesmeierd, u misprijzelik geworpen in dien hateliken klauw? Gudrun. Camillus, hoe toch kunt gij mij dat zeggen? O scheld mijn Herwig niet of ik misprijs u. Hij heeft zijn trouwe niet gebroken, neen. Hij heeft zijn plicht volbracht, gehandeld naar den eed die hem den wapenmakkers bond. Hij is een man der zee, een zeekoning. Het was zijn plicht mijn hert te smeieren, mij te vergeten. Ziet gij wel, hij is een man. De man heeft zijnen plicht nietwaar? Gij zoudt behooren beter zulks te vatten, gij die een man zijt, dan eene arme maagd. Ik kan u dat niet beter toch uiteendoen, want ik versta het zelf maar halvelings, maar, ziet gij wel, het was zijn plicht, Snikkend. zijn plicht, -
[pagina 225]
en dan - och dan - hij mocht ze breken ook. - 't Is ik toch die mij naar zijn aanzicht wierp en smeekte; hij niet, neen. - En nog - een vrouw bemint maar eenen man en blijft hem getrouw spijts alles. Camillus in zijn eigen. Onschuld! Oorbeeld! Ik moeste u eens vertellen en beschrijven van werklikheên! - Ja, trouw is edel, maar haar breekt de dood, nietwaar, het tergend noodlot? Gudrun. De dood! de dood! Hij dood! mijn ziel, mijn leven, mijn Herwig! - Ha, gij weet het niet. - Doch ja gij hebt gelijk misschien. Door zee en stormen helaas! hoeveel gevaren heeft hij niet gedweerscht? Misschien heeft hem de wilde zee verzwolgen. O misschien in donkren nacht bij gruweliken storm, is zijne snekke verbrijzeld in den afgrond omgetuimeld. - Misschien sloeg hem het zweerd in wilden slag. - O Herwig, Herwig, dood! mijn leven, dood! - O stikkend snikken, wurg mij niet. - Ik kan niet weenen, - mijne tranen zijn gedroogd; ik heb mijne oogen uitgeweend. Camillus. Ach Gudrun, gij laat mij wederom hier staan, vergeet mij en mijne bede. - Hij zij dood of levend, is hij niet dood voor u, zoo dat...? Gudrun. Camillus
[pagina 226]
voleind niet, neen. Het zoude mij bedroeven uw eedle ziel te hooren spreken lijk wie u niet weerd is. - Neen de dood verbreekt de trouwe niet. En sterker dan de dood is liefde. Wreed mag 't menschentergend schiksel geliefden, spijts het hertstochtig omarmen, den wederzijdschen zoen ontrukken, scheiden zoo wijd en breed als aarde en zee en lucht, en tusschen hen dien afstand spreiden van het leven tot de dood: hen binden blijft die band, onzienlik en onvatbaar, maar onbreekbaar, de liefde. En hij rekt, hij rekt zoo lang 't ontrukte lief verwijderen moet; maar dan waneer de dood den doode heeft gevestigd, daar waar hij zijn moet, krimpt de band ineen en rukt en rukt wie overbleef van 't leven. En pas dan is de laatste pees gescheurd die iemand aan het leven snoert, of recht en snel gelijk de pijl, vernauwt de band en zalig in den sombren nacht der dood hervindt zich 't liefdelevend paar en kluistert zich lip aan lippen wederom. O zalig! Zij staart begeesterd voor zich. Camillus. Helaas o minnend hert, geen hoop meer nu. Eene poos. O Gudrun, lieve Gudrun Gudrun. Zeg, Camillus, en spreek gelijk uw edel hert moet spreken ‘Gij hebt gelijk’
[pagina 227]
Camillus. Welnu - gij hebt gelijk. - Helaas! Gudrun. En nu, vaarwel - o eedle jongeling. Vaarwel. Camillus. En dat ik u verlaten zoude aleen en zonder scherm in dezen staat, in dezen hoon, in deze schande, een slave, in dit gevaar, en onder dezen blik en in dien klauw. O neen, dat mag niet, zal niet. Allectus - o Allectus die u mint, Allectus die een lafaard is. - Ik zoude u langer in zijn macht verlaten; neen, u red ik jongvrouw, - Gudrun. - O gij zult den lieven Herwig trouw behouden, die zijn heil niet kent, noch ooit te schatten wist Ik ben ik geen Allectus. Nooit, ik zweer het, ontvalt een woord, een klacht, die lippen meer, noch zal dit hand bij teekens spreken, noch dit oog gelijk des minnaars ooge spreekt. Ik zal u spreken als een broeder mag, o Gudrun, en den spiegel nooit meer rimplen waarin gij eene aanbeden beeldnis ziet. Ik zal u mijden zelfs. Vereischt gii het, u vluchten, u vaarwel voor eeuwig wenschen, zoodra ik u dien klauw ontworsteld heb. Maar volg mij wen het tijd zal zijn, ik smeek u, ik kniel voor u. - Ontrek u dat gevaar. Ontsnap dien geilaard die een lafaard is
[pagina 228]
in naam ja uwer liefde, in Herwigs naam! Gudrun. Neen, laat mij hier. 'k Wil ongelukkig wezen. 'k Wil lijden, o zooveel ik kan, om hem. Het lijden is mij wellust hier geworden. Daar waar uw goedheid mij geleiden zoude, daar zoude mij geluk omgeven en misschien - wie weet? daar zoude ik minder ja op Herwig peizen. O daar zou men mij niet hoonen, niet verwijten, niet vervolgen, niet slaan, noch dreigen, in den grond niet trapplen om hem. Daar zoude ik niet zoo angstig zitten op d' hooge duin te spieden naar de zee, te droomen, te herkennen, te herscheppen zoo levendig, zoo schoon zoo troostlik in het stom verdriet dier eindelooze smerten. Neen, laat mij hier, hier wil ik leven, sterven. - O sterven ja, allicht. in haar eigen. Hem wedervinden, daar diep waar ons de bare wiegen zal al zingend. Camillus. Gudrun, ach bedenk. Allectus hij is hier heer, bemint u, is een lafaard. Gudrun. Dien vrees ik niet. Hij zou niet durven deze. Want meent gij dat de worm die men vertrappelt niet al niet eens zou stijgen, een leeuwin gelijk, wier men haar welpen rooven wilt? De lafaard zou niet durven, zeg ik,
[pagina 229]
in haar eigen. en hem wacht ook geen gelegenheid meer, neen. Camillus de hand drukkend: Vaarwel Camillus eedle jongeling. Vaarwel Camillus. Vaarwel, vaar eeuwig wel, o Gudrun. Af. Zij staat recht. Gudrun. Hij is vertrokken en ik ben aleen. O zee die daar zoo wijd voor mij gespreid ligt, zeg, hebt gij hem in uwen schoot verzwolgen, hem? O wie weet? misschien, misschien, - wie weet? O twijfel - o bekoring - o hoe machtig trekt gij mij aan, doorwentelde afgrond; - wist ik; of kon ik iets maar gissen. - O toch eens wordt vroeg of laat de zee des wikings graf. En vindt hem Gudrun niet, daar vindt hij Gudrun. Een sprong, - een stond gewoel in 't stikkend water, en de afgrond zal die arme Gudrun zwelgen, en in die kolken, in dien sombren nacht der dood, daar vind ik hem, daar sluit ik hem uitzinnig, liefdedronken, in mijne armen en voele zijnen kus op mijnen lippen - Ho! - Het is besloten. - Aarde, wijde lucht, ontzaggelike wolken, eeuwge duinen getuigen mijner kindsheid, mijner liefde, getuigen mijner vreugden, mijner smerten, vaartwel.
[pagina 230]
Op het punt zich en zee te storten weêrhoudt zij zich. Wat is die angst die in mij trilt? Die baren vrees ik niet, o neen! - en toch een 'k weet niet wat bedreigt mij dat mij schrikt. Het is alsof een eindlik machtig wezen mij toesprak, grootsch en statig, uit die lucht en uit deze wijde zee. - Wie zijt gij? - hoe u noemen weet ik niet; - wie zijt gij, Wezen? Komt Gellia Gellia. Hoe vreemd zij met wijd open oogen en half open mond in 's hemels ruimte schouwt, lijk in verrukking en begeest'ring. - Gudrun! - Gudrun keert zich om. Mijn lieve Gudrun, zeg, wat staat gij daar te aanschouwen in die lucht, zoo onbeweeglik. Gudrun. Ik weet niet wien of wat. - Zeg, Gellia, doet men dan kwaad waneer men zich versmoort? Gellia. O Gudrun, mijne Gudrun, - Daarom was 't dat gij zoo vreemd te schouwen stond? o lieve u dooden, neen, dat moogt ge niet. Gudrun. Waarom? Doet men dan kwalik? Gellia. Och lieve, ik weet dat niet. Wij hadden, als wij tot Lugdunum woonden, eene oostersche slavin die zeer geleerd was en die zoo schoon vertellen kon. Zij heeft mij
[pagina 231]
gesproken eens van een zeer machtig wezen dat alles ziet wat in ons omgaat, alles, en toornt waneer wij ons of andre menschen naar lijf of ziel te kort doen. Maar gij moogt niet. Zij omarmt Gudrun. Gij moogt niet. Ziet gij wel, ik zoude sterven van deernis en verdriet, mijn lieve Gudrun, ik zie u toch zoo geren. Gudrun. Gellia. Zij zetten zich in elkanders armen op de duin. Gellia. Gij zijt zeer ongelukkig hier, nietwaar, mijn lieve? Ach men tergt u zoo wreedaardig, gij die zoo schoon zijt en zoo goed nogtans. O telkens men u hoont of slaat, ik voel uw leed gelijk het mij ook zou geschieden. Ik woude u helpen dan en ben onmachtig. Ik kan er niets aan doen, en zie, dat grieft mij zoo pijnlik, Gudrun. Ware ik meester hier, wij zouden leven als twee zusters en gelukkig zijn, nietwaar, mijn lieve Gudrun? Maar Claudia, nietwaar, mijn stiefmoer, is boosaardiger als een Gorgona. - Zeg, gij weet, Allectus is vandaag ter villa. Mijn broeder is zoo wreed niet, neen. Indien ik hem eens sprak. Gudrun. Is hij reeds toegekomen? Och spreek hem niet van mij, mijn lieve. Het zou wellicht met mij nog erger varen.
[pagina 232]
Gellia. Hoe dat? Gudrun. Och ja, ik kan u dat niet zeggen, mijn lieve Gellia, maar het is zoo. Spreek hem geen woord van mij. Gellia. Helaas! ik hoopte en was zoo blij reeds. Gudrun. Doe het niet, ik smeek u. Gellia. Zoo blijf ik u dan wederom aleen, onmachtig iets te doen voor u, helaas! dan somtijds, als het Claudia niet weet, met u te komen zitten hier en weenen en in mijne armen u te sluiten, Haar omarmend: zoo! O lieve, lieve, kon ik steeds bij u zijn. Zie, dat herinnert mij een woord van Syra, die slaaf waarvan ik u zooeven sprak. Het was een week omtrent voor dat men haar gedood heeft. Ja men heeft ze tot der dood geslegen en verscheurd met skorpioenen. Het was wel eene slave wel is waar, maar zij was goed en ik heb veel geweend waneer men haar zoo wreed gedood heeft. Peis eens, men zegde zij aanbad een ezelskop, en daarom sloeg men haar zoo onmeêdoogend. Maar zij was veel te wijs daarvoor. Welnu,
[pagina 233]
weet gij wat zij mij eens gezegd heeft? - Zie, zoo zegde zij, niets beters is ter wereld dan goed te zijn en minzaam. Zonder dat, - zij zegde 't juist alzoo, - de mensch is driftig. De driften stuwen menschen tegeneen en veete zou wel immer veete baren, zoo dat de wereld wel in vijandschap en wanorde als een chaos worden zoude. Dat hoedt genegenheid en zoete minne. Zij stort haar overvloed waar afkeer gaapt en haren balsem waar men wonden slaat. Zij troost en lenigt, doet vergeten en vergeven ja, en immer rein en blij betracht zij orde en vrede en harmonij; nietwaar, mijn lieve...? - Zie, gij horktet niet! En ik die meende dat ge mij ook lief hadt! Dat is niet wel van u. Gudrun. Mijn Gellia! Gellia. Zeg, waarop peisdet gij? Wat hebt gij daar immer naar de zee te zitten schouwen? 't Is immer 't zelfde daar. Wat grijze baren die immer aan het wiegewagen zijn: Met beider hand de golfmaat slaande. baar op - baar neder, - zoo; - is dat zoo lustig? - Zeg, Gudrun, waarom zijt gij zoo verstrooid? Gudruns hoofd herwaarts draaiend. Dat hoofdeken alhier. Gij moet naar mij zien, en zoo niet altijd naar de grijze zee; of ziet ge mij niet geern dan?
[pagina 234]
Gudrun (verschietend). Alle Goden! Gellia. Hewel, wat is dat nu? Gudrun (opspringend). O zeilen! zeilen! Zijn kromme snekken! Herwig! O mijn Herwig! Gellia. Wordt zij dan zinneloos? Gudrun. O Gudrun, hoop niet, want des te bitterder wierdt gij op nieuw te leur gesteld. Hoorngeschal al den kant der villa. Het dumstert. Indien hij wederkeerde, hoe prachtig zou zijn klauw de netten scheuren die mij hier vangen, arme tortelduif. Mijn Herwig, o mijn schoone wilde leeuw! hoe zoudt gij glarieoogen en ze plettren die dwergen. - Maar wat zoude ik hopen! Trouwens, hoe zou 't geluk den weg ooit vinden naar die arme Gudrun, in den afgrond der onmenschlikheden of het waar' begraven! De maagden komen duinwaarts en wachten. Gellia. Wat hebt gij Gudrun? En wat staat gij daar te zuchten naar die kromgebekte kielen? Gudrun (op haar leunend.) O Gellia ik ben zoo ongelukkig. Gellia. Ik voel het wel, mijn arme lieve Gudrun; - u heeft nog eens het hertbenauwend leed
[pagina 235]
nog feller aangegrepen, is het niet? O mocht ik u nog wat vertroosten hier! Maar reeds heeft men dien hateliken hoorn gesteken die naar huis u wederroept. Daar wachten u uw gezellinnen reeds. Keer weêr met hen en ik zal achterkomen dat men ons niet te zamen zie Gudrun. Och mocht ik hier zitten en de lieve snekken volgen, met de oogen, tot zij langzaam, langzaam zinken alover 't deinend water, en verdwijnen, gelijk mijn hoop allengs verdwenen is. Och hoe zij mijne droeve droomen voeden en vreemd mijn hert ontroeren, pijnlik, zalig ter zelver tijde Gellia. Gudrun, och men zal u wederom bestrijden en kastijden Gudrun (treurig). Goên avond, lieve. Gellia. Gij omhelst mij niet? Gudrun (Gellia omhelzend). Vergeef der zinnelooze droefheid, lieve. - O schoone snekkervloot, ontvang den groet der arme Gudrun. - Vreemd zijt gij, o liefde, die met een niet u spijst, met een zefier waar in de lieveling gezucht mocht hebben, of slechts geademd. Gellia. Toe, ik bid u Gudrun.
[pagina 236]
Gudrun langzaam af met hare maagden. Zij beziet gedurig de verte. Wat vreemde schepsel is mijn Gudrun toch! maar ik bemin ze zoo in hare vreemdheid. Hoe ongelukkig! - en dat onverdiend ja! - Die snekken naadren - en gezwind toen nog. Hoe vreemd gebouwd toch met hun bekken en krommen steert. Het zijn lijk reuzendraken die witgevlerikt over 't water vliegen. - Het wordt allengskens nacht - en huivrig kouder. Zij draait zich huiverend in haar pelsen kleed. Indien men mij op nieuw niet afgespied heeft en Claudia verwittigd. Laat ons aangaan. Af. Komt Wate met een zweerd. Het verdonkert van langs om meer. Wate. De nachtlike uur, die alles rondom mij in sombre duisterheid doet samensmelten, versterkt mij in 't besluit, begeestert mij ter dood. Nog half verlicht is 't nachtlik duister, maar langzaam sterft die schemering ook uit. Geen maan is aan 't omwolkte zwerk gerezen. De nacht zal donker zijn, en al met eens, verandring onbewust schier, stort ik in dien anderen nacht, dien nacht daar zonder morgen, - de dood, - dien ik toch eenmaal dweerschen moet. Het is besloten. Alle hoop is henen. Den eed der Etselingen bleef ik trouw. Ik heb geworsteld jaren jaren lang en sta hier nu verslegen, overwonnen door 't blind wêerstrevend noodlot. Dreigend heeft mij vandaag het wangedrocht gesproken
[pagina 237]
dat ginter woont. - Zij hebben niet gedurfd toch. En hier is Bliding nu, en glinstert, weêrlicht gewreven en gescherpt, in mijne hand, en dag noch nacht verlaat mij 't heilig zweerd. Maar zoo men mij gevangen nam, indien ik al met eens verrast, der krijgersdood ontsnapte, indien men mijne vuisten knelde in banden, mij aan eene paalstaak bond en het verdreigde dierf volvoeren... Ho! dat zal men niet. Uw zegepraal, o noodlot, uw zegepraal, Allectus, Claudia zou te volledig zijn. Dat zult gij niet. Het is besloten dus en bin een stond sterft op die duinen Wate Heteling; met hem de vrijheid en de wraak van Moerland. Carausius is dood; ik ben de laatste, de laatste man. Hier heb ik 't lijk begraven van Hetel Etseling, mijn wilden vader. Hier zou men mij begraven, bleef mij iemand. Doe gij het, duinzand, door den wilden wind zoo dikwijls deze hillen rondgedreven. Begraaf mij langzaam, zoo gij meengen held hier hebt begraven na den bloedgen kamp waar Moerland in bezweek. O zaalge helden, o Hetel Etseling, mijn wilde vader, ik kom, ik kom. Vaartwel gij heilge wouden, vaartwel gij duinen, wilde zee vaarwel. Hij heft het zweerd. Kom, beef niet, Bliding, want gij kent den weg. Op het punt zich te doorsteken, verschiet hij al met eens en luistert. De nacht is heel en gansch gevallen.
[pagina 238]
Onmooglik! - Neen ik heb mij niet bedrogen. - Riem op - riem nêer - den welbekenden riemslag! Een sloepe nadert. - O dolzinnig hopen! Indien het wikings waren! - Niet te zeer gehoopt, o Wate, dien de hoop zoo dikwijls bedroog en in der wanhoop afgrond stortte. Hij stijgt op de duinen en tracht door de duisternis te zien. Vervloekte duisternis! - Vervloekte noodlot, indien ge mij nog eens bedriegen wilt. Het ware bitter voor den laatsten keer. - De sloepe strandt en drie gestalten springen aan land. - Bedwing u, o dolzinnig hopen! weldra zijt gij bescheid. - Daar komen zij. Komt Herwig hevig ontroerd en trachtend door den nacht te zien. Herwig. Ja - duinen - duinen nog, - een woud daar, dunkt mij! Het zou dus hier zijn, hier! - Ik durf niet hopen. Hij stapt verder en verder en verdwijnt in den donkeren. Komen Ortwin en Horand. Ortwin. Ik zeg u dit zijn onze duinen, Horand, en deze streek is 't platte moerenland. Gij woudt mij toch mijn eigen vaderland niet leeren kennen hoop ik. Wate. Alle Goden! Mag ik mijne oor betrouwen en geheugen, 't is Ortwin, Horand, en... Ortwin (Hij daalt). Bij Raan, wie zijt gij?
[pagina 239]
Wate. Ik, Wate Heteling - en Ortwin gij nietwaar? en Horand, en... Ortwin. En Herwig ja, onkennelik geworden in zijn wildheid, de wildste wiking die ooit op de zee zijn kromme snekke glijden deed. Verwoed viel hij op zeekren dag te midden ons, -- wij lagen langs de zwarte zee verbannen; -- een stond en gans het kamp was rep en roer; hij moordde, moordde; 't bloedde stroomen. Ras wij stonden op, versloegen wat nog bleef van wakers. - In de schuiten! en de stevens gedraaid! - Een luid hou'zee sloeg strand en wolken. Wij steken af, - begroeten zee en vrijheid, - en reizen voort. Wij plundren, moorden, branden. - Wij hebben heel de kust van Asia en Griekenland rondom en Syrakusa verwoest. Het was een lust, een bersekir! en Herwig. - Herwig! Thor in menschenlijf! - Ik weet niet welk een wraakgeest hem bezit, of beter, ja, ik doe. Een wonde heeft hij in 't herte, van Britanë mêegebracht, die hem gedurig sert en woedend maakt. Hij minde mijne zuster. Nu - hier zijn wij! Hoe stelt het vader in Britanieland? - en mijne zuster? - voor wiens man ik vrees indien hij Herwig ooit een stap te nâar komt! Wate (als uit eenen droom schietend.) O Ortwin, Horand, Herwig weêrgekomen!
[pagina 240]
Mag ik mijne oog betrouwen en mijne oor? Zie, als ik uwen riemslag hoorde, juist ging mij dit zweerd het hert doorboren. - Want indien gij wistet wat gebeurd is! Schriklik! Gij komt ter wrake. - Strenge wraakplicht wacht u. - Uw vader Ortwin, uwe zuster Ortwin - Hoe dat gezegd en waarmede eerst begonnen? Herwig (wild toespringend). 't Is hier! 't is hier! Hier heb ik ze gezien voor de eerste maal. Hier vloog zij mij in de armen voor de eerste maal. Hier vluchtte zij met mij daar langs de duinen Komt Gudrun de duinen op. Goden een verschijnsel! Allen. Wat krijgt gij? Herwig. Daar die vrouwlike gestalte - daar! nevelblank in 't duister! Allen (wijkend). Eese nikse! Gudrun. O Herwig, om nog eens haar hert te paaien, omdat die snekken ginter verre varen, is de arme slaaf ontsnapt en dwaalt hier nu de duinen rond in 't nachtelike duister, al wacht haar zware straf, de geile beulen, de roeden, huivrend. Ho! misschien het doodsgevaar! de armen zeewaarts. O Herwig, Herwig, Herwig, waart gij daar!
[pagina 241]
Ortwin. Zij spreekt geloof ik. Slaven verschijnen op de duinen zoekend. Herwig (vooruit tredend). Haar geest misschien. Gudrun. Heb ik geen stem gehoord? - een man? - Met een schrikkeliken schruwel de armen naar Herwig uitgestrekt. 't Is hij! De slaven grijpen ze vast, stoppen haar den mond en voeren ze weg. Zij worstelt tegen. Ortwin. O welk een schruwel. Horand (Herwig weêrhoudend). Ga niet verder, Herwig. Herwig. Maar ziet eens - ziet eens, - 't springen schimmen toe, en grijpen, sleuren haar. - afgrijslik! - Hoe dwerlen zij stilzwijgend in het donker. - Vereende droom of schrikbeeld mijner zinnen! - Laat los! die schimme los! O schimmen, wie gij ook moogt wezen, laat ze los. Allen. Hoe gruwlik! Herwig. Zij werpt mij iets dat blinkt; - ik heb het. - Goden! Carausius' gebroken staf! - 't Is zij! 't is zij! 't is zij! O dolle vreugd! Hervonden! Nu scheidt ons geene kracht van menschen, geen kracht van Goden meer. Ortwin. Wat wilt gij?
[pagina 242]
Horand. Wat wilt gij? Wate. Laat hem los. Herwig. Laat af of ik verplet u. Het is zij! Mijn Gudrun! Op de duinen roepend. Gudrun! Ei! Gudrun! Gudrun! antwoord uit dien donkeren. Af. Ortwin (op de duinen). Ei! Herwig! Herwig! - Hij aanhoort mij niet en stort lijk razend in 't onpeilbaar duister, - verdwenen in den nacht - en zinneloos! - op 't spoor van nachtelike spoken! - Horand! laat ons hem volgen. Haastig want het is wellicht te laat reeds. Wate. Blijf, o wilde Horand. Gij, Ortwin, daal en kom aanhoor mij. Geen spoken hier noch dolle zinloosheid. Waar 't schielik schrikken onzen blik verblindde en 't klaarzien van den geest, daar heeft de liefde den nacht doorpeild, herkennend. Herwig loopt nu op het spoor der jammerlike Gudrun, uw zuster, Ortwin, slaaf des moordenaars uws vaders, Ortwin! - Wangedrochtigheden van lafheid en verraad hebt gij te wreken en Herwig ook.
[pagina 243]
Ortwin. Mijn keizerlike vader! mijn zuster! O dat kruipend ongediert, die roomschgeschaafde Gallier, dien ik nooit betrouwd heb! Wate. Ja, gij hebt geraden, Ortwin. Allectus heet dat wangedrocht; maar wilt gij u wreken, haast u, doet uw wikings stranden. Ortwin en Horand steken den hoorn. Hoorngeschal antwoordt in de verte. Ortwin. Zij hebben ons gehoord. Nog eenen stond en honderd wikings wachten op ons woord. De tiger heeft zijn hol dus hier nabij? Ha beest uit Gallia! Ik ben een wiking, en wikings heeft men nooit voor niet getergd. Horand. De snekken naadren. Ortwin. Hoor ik geen geklang en feestgerucht van ginter ver? Wate. Het monster houdt feest vandaag. Ortwin. Bij Raan! wij zijn er bij! Horand. Zij stranden. Wate. Weest gegroet, o wilde wrekers!
[pagina 244]
Die hoop, geboren uit der wanhoop grond, verjongt mijn leden, en verwarmt mijn bloed. Men geve mij een schild en eenen helm. O Bliding, heilig zweerd, doorstraal den nacht van hoop en vreugd en wilde krijgerslust! Gij zult mij dienen, ja, doch anderszins dan gij te wege waart. Nog eenge stonden en uwe stralen zullen bloedig zijn en schittrend zult gij in de wrake deelen, die langverwachte, - van Carausius, van Gudrun, van den ouden wilden Wate, van Moerlands slavernij. Het zweerd zwaaiend. Hoiho! Hoiho! Ortwin. Ons wacht een feest! Vooruit! De Wikings. Hoiho! Hoiho!

Vorige Volgende

Vierde bedrijf. Duinen langs de Noordzee. Gelijk in het eerste bedrijf.

Vierde bedrijf.
Duinen langs de Noordzee.
Gelijk in het eerste bedrijf.