Stilte, woedende trompet

[p. 13]

Voortijdige Constellatie
I

Zie: de spijker is in de tempel gedreven
Dood en leven zijn weergekeerd
Naar hun uitgangsposities. De bokken
Nog glibberig van het gehuichelde speeksel
Liggen in verre woestijnen te drogen. Hard is de lucht,
Hard. Lucht van vuisten. Een bronzen wind
Ontsteekt in de holle standbeelden hoge
Vergeefse gebaren waaronder de mensen
Kouwelijk schuilgaan; - de enkeling
Leeg en ontspannen, met rustige ogen
Wachtend zoals de bomen op wacht staan
In donkere weerbare wortels

- Onder de gesp van de godendij

Ademt het kind, het voortijdige

‘Wanneer zal de manlijke boom
In een wolk van lippen ontploffen?
Wanneer zal de vuist van de lucht
Zich tot strelende vingers ontspannen?’

Zij zitten gehurkt om de landkaart
Hun adem omcirkelt de bergen
Hun adem wordt vierstemmig fluiten
En namen fladderen op
Als vogels, als meisjesrokken
Zachtrose rivieren onthullend
Een landschap van ademend vlees, Echt als bierschuim

- In de knoestige dij van de god

Sluimert het kind, het ontijdige