Stilte, woedende trompet

[p. 23]

III

Bloed plast in de kelders, drupt uit de kranen
Bliksem scheurt de nacht als oud linnen
Zij staat in haar schelle ekstatische naaktheid
Voor het bed van haar dronken, haar stervende vader:
De bode rept zich als water

Wat scheert daar voorbij, een engel, een vlam?
Het ruikt hier naar dampende paarden
Het hamert, het hamert, rook slaat uit de kamer
Een vuurveren god is geboren:
De bode rept zich als water

In kussens van brullende borsten gedoken
Heeft de jongen zijn mannelijk vuurwerk ontstoken
Heeft ruimteschepen gebouwd als violen
Antennes, hijgend naar boventonen
De bode rept zich als water

Zijn handen houden de handles haaks
Hij hangt als een vlieg aan de aarde
Nog even, nog even, de bol staat op springen
Nu stroomt de materie de vormen binnen:
De bode rept zich als water

Zij smeedden van zwetend moederlijk vlees

Een langzame vader van keel

Een oog als een bison, een bloemeneter

Een stem als een windhoos, een allesweter

(Zij kenden geen sabel, zij wisten niet beter

En de bode bedwelmd door bloemen en wijn

Is zijn boodschap allang vergeten)