De baard van Daantje

(1931)–Leonard Roggeveen– rechtenstatus



[pagina 38]
De burgemeester. IX De burgemeester zit voor het raam van zijn huis te schrijven. ‘Hum...,’ bromt hij. ‘Hum..., hum...!’ Er komen diepe rimpels in zijn voorhoofd. Zijn wenkbrauwen fronsen zich. Het puntje van zijn tong glijdt tusschen zijn lippen heen en weer. De burgemeester schrijft een brief. Een lange brief. Een moeilijke brief. 't Gaat over het dempen van slooten en over 't omhakken van boomen. En de brief is bestemd voor den burgemeester van 't naburige dorp. 't Is een lastig werk, om zulke brieven te schrijven. Daarom zegt de burgemeester steeds: ‘Hum, hum...!’ Daarom komen er diepe rimpels in zijn voorhoofd. Daarom fronst hij zijn wenkbrauwen. Daarom kijkt het puntje van zijn tong telkens tusschen zijn lippen door. Ja, 't is een moeilijk werk om brieven over slooten en boomen te schrijven. Bijna zoo moeilijk als 't maken van versjes! Een uur schrijft de burgemeester door. Dan is hij klaar.
[pagina 39]
Hij rolt den brief op en kijkt tevreden door 't raam naar buiten. Er loopt een mannetje op den weg. 't Is een dik mannetje, met een oude gevlekte jas aan en een gedeukten hoogen hoed op. Het mannetje neemt zijn hoed af en zegt beleefd: ‘Goedenmiddag, meneer de burgemeester!’ ‘Hum...,’ zegt de burgemeester. ‘Heb ik van mijn leven!’ zegt de burgemeester. ‘Wel nou nog mooier,’ zegt de burgemeester. ‘Daar komt een wildvreemd kereltje aan, en dat kereltje zegt me goedendag!’ Hij buigt zich uit het raam en kijkt Daantje na. ‘Wat zie ik?’ roept hij dan. ‘Dat mannetje draagt mijn oude jas aan zijn lijf en hij heeft mijn ouden hoed op zijn hoofd! De jas en de hoed, die ik verleden jaar weggehangen heb, omdat ze mij te klein werden. Heb ik van mijn leven! Hoe komt dat mannetje aan mijn jas en aan mijn hoed? Zou hij ze gestolen hebben? Maar dan is hij een dief! Een dief! Een dief in mijn dorp! Sapperloot, dat moet diender Swadde weten.’
[pagina 40]
Hij neemt het belletje, dat op de schrijftafel staat, in zijn hand, en schudt het heftig heen en weer. Aaltje, het dienstmeisje, komt binnen. ‘Aaltje,’ zegt de burgemeester. ‘Is diender Swadde al in den tuin aan 't werk?’ Diender Swadde zorgt in zijn vrijen tijd voor den tuin van den burgemeester, weet je! Hij heeft véél vrijen tijd, want er is in het dorp niet veel te doen! ‘Diender Swadde heeft juist de laatste kruisbessen geplukt, meneer de burgemeester,’ zegt Aaltje. ‘En nou begint hij aan de prinsesseboontjes.’ ‘Aaltje,’ zegt de burgemeester. ‘Zeg, dat diender Swadde dadelijk bij me moet komen. We zullen vandaag dan maar bloemkool eten!’ Aaltje gaat de kamer uit.
[pagina 41]
En even later komt diender Swadde binnen. ‘Hum...,’ zegt de burgemeester. ‘Ben je daar, Swadde?’ ‘Tot uwes orders, burgemeester,’ zegt de diender. ‘Ga eens voor het raam staan, Swadde!’ ‘Tot uwes orders, burgemeester!’ ‘Draai je hoofd eens naar links, Swadde!’ ‘Tot uwes orders, burgemeester!’ ‘Nee, dat is naar rechts, wat jij doet, Swadde. Andere kant, kerel!’ ‘Tot uwes orders, burgemeester!’ ‘Wat zie je daar, Swadde?’ ‘Om u te dienen, een klein ventje, burgemeester!’ ‘Ken je dat ventje, Swadde?’ ‘Om u te dienen, nee, burgemeester!’ ‘Wat voor kleeren heeft dat ventje aan zijn lijf, Swadde?’ ‘Om u te dienen, uwes jas en uwes hoed, burgemeester!’ ‘Hoe komt dat kereltje daaraan, Swadde?’ ‘Om u te dienen, ik zou zeggen: gekregen, burgemeester!’ ‘Mis, Swadde!’ ‘Dan gekocht, burgemeester!’ ‘Ook mis, Swadde!’
[pagina 42]
‘Dan gestolen, burgemeester!’ ‘Dat moet wel, Swadde!’ ‘Maar dan is dat ventje een dief, burgemeester!’ ‘Dat heb ik ook al gedacht, Swadde! En een brutale dief óók, want hij zei mij nog wel goedendag! Ga jij eens een onderzoek instellen!’ ‘Tot uwes orders, burgemeester!’ Diender Swadde maakt rechtsomkeert en gaat de kamer uit. De burgemeester gaat naar de kast in de gang, waar de oude kleeren hangen. Ja, de jas is weg. En de hoed óók. Dan gaat hij naar de keuken. ‘Aaltje,’ zegt hij. ‘Is er vandaag een man in huis geweest? Een vreemde, kleine man?’ ‘Er is niemand in huis geweest, meneer de burgemeester,’ antwoordt Aaltje. ‘Weet je dat zeker, Aaltje?’ ‘Vast en zeker, meneer de burgemeester.’ ‘Zoo, zoo.... Hum, hum....’ De burgemeester gaat naar zijn kamer terug. Hij haalt een dik boek uit zijn kast. ‘Wetboek’ staat er op. Hij zet zijn bril op zijn neus en begint in het dikke boek te bladeren. 't Is een geleerd boek, dat wetboek! Er staan een massa moeilijke woorden in.
[pagina 43]
Maar de burgemeester begrijpt ze allemaal. Hij is niet bang voor een paar moeilijke woorden! ‘Aha,’ zegt hij na een poosje. ‘Dit hoofdstuk moet ik hebben! Hieruit kan ik leeren, wat ik met dat mannetje moet doen!’ IJverig begint hij te lezen.

Vorige Volgende

De burgemeester. IX