In de webbe der tijden

[p. 65]

Maria, Vorstin vol genade

Maria, Vorstin vol genade
en Moeder-van-smarten groot,
onder uw blauwe hemelgewaden
bloedt uw hart stil-aan dood.
Een heuvel rijst boven de landen:
ge staat, wringt de teedere handen.

Als naglen de beendren doorboren
van uw' zoon, dien in 't zalig uur
ge baardet, toen engelenkoren
heil kondden van eeuwigen duur,
dan voelt ge de wonden branden,
waar die heuvel rijst boven de landen.

Ge zijt ineengezegen
onder de schaduw van 't Kruis;
uw lippen zachtjes bewegen,
uw hart ligt gestampt tot gruis,
waar dat Kruis rijst boven de lande' en
doorboort met zijn armen de wanden.

Uw lippen kunnen niet spreken,
uw hart spreekt in deemoed het woord,
dat Elisabeth eens heeft gehoord,
toen blijheid stroomde uit u in beken:
‘Dienstmaagd van den Heer wil ik wezen.’
Aan dit Kruis zal de kranke wereld genezen.

O Moeder Gods, ontzaglijk gebeuren
voltrekt zich in Gods Eeuwigheid;
smarten als uw hart verscheuren
maken het onze t' aanvaarden bereid.
‘Ο moge ook ik dienstmaagd des Heeren zijn,
wasschen met mijn offer de wereld rein.’

[p. 66]

 

Moeder, zie: wij liggen verslagen

 

aan den voet van het Kruis in bittere pijn;

 

helpt ons alle smarten te dragen

 

als wat komt van den Eeuw'ge gedragen wil zijn

 

Moeders, vouwt in deemoed uw handen.

 

Groot rijst het Kruis boven de landen.