De loop is bijna volbracht

[p. 12]

[In 't kleine kamertje zit zij te lezen]

In 't kleine kamertje zit zij te lezen
de liefste brieven uit een ver verleên,
de stilte bouwt zijn wallen om haar heen,
maar niet als eertijds verzinkt in zijn wezen

zij ongestoord. Luister: daar is het weer,
naderend snel, het onheilspellend grommen,
afweergeschut, de doffe knal van bommen
verweg; waar strijken zij vannacht weer neer,

de onheilsvogels met hun gruwelvracht?
Hoeveel vrouwen en kinderen gaan zij vermoorden?
Stilte, goddank. Zij leest de lieve woorden,
rondom haar bouwt opnieuw een wal de nacht.

De vrouwe' en kindren stroomen naar de holen,
die in de aarde diep hun doodsangst groef,
't jongste op den arm, dat haar kopje begroef
aan moeders borst, de anderen verscholen

onder haar rokken. Door de nauwe poort
wringt zich hun stroom, laat op het stroo zich neder
in doffe kelderlucht. Zullen z' ooit weder
het daglicht zien?... Een zucht en zij leest voort.

[p. 13]

 

Zij ziet in zich de zilvre' en gouden draden,

 

die liefde zooveel jaren om haar spon,

 

en denkt, hoe al die heerlijkheid begon,

 

haar ziel dankt woordeloos voor de genade.

 

 

 

Begon en niet begon, want zeker loopen

 

die draden lang voor de aardsche geboort,

 

men hoeft ze enkel opnieuw vast te knoopen:

 

zij duren tot in eeuwigheden voort.

 

 

 

En daarom is er geen waarachtig scheiden

 

van hen, die men heel innig heeft bemind,

 

zij zijn geregen aan hetzelfde lint

 

en zullen eens weer in elkander glijden.

 

 

 

Maar is dit noodig? Leeft niet hart aan hart

 

reeds nu onbreekbaar aan elkaar geklonken,

 

al voelen niet altijd we 't, te verzonken

 

in tijdelijke dingen? Doch bestard

 

 

 

blijft onze hemel door dezelfde sterren,

 

dezelfde zon zet onzen geest in gloed,

 

en in d'essentie, die ons wezen voedt,

 

weten wij: 't wedervinden is niet verre.