De nieuwe geboort

[p. 23]

De nieuwe geboort

[p. 24]

I

Ik lag geboge' over mijn hart en leefd

in luist'ren, wijl ik wat opwelde vlocht

met zulke teed're woorde' als liefde geeft

tot een geluid dat groot noch fel vermocht

of zocht te wezen maar welks innigheid

langs-voerde aan diepten, als een mossig pad

dat hangt over ravijnen; en de tijd

werd als een oud gezicht dat ik vergat.

Want zoo had ik verzonke' en ingekeerd

oore' en oogen dat ik niet méér opzag

dan een slapende wen het licht vermeerd

wordt, toen mij half bewustte op eenen dag

een nieuw nabijzijn dat over mij hing,

totdat een stem, laag als van wie altijd

gehoor vond ‘zie mij aan’ sprak, en de kring

van mijn bewegingen zeer werd verwijd.

Want mijn oogen hief ik, als opgetild

tot een gestalte voor mij, en mij docht

toen haar zachte hand mijn voorhoofd mild

streelde, gedacht ze wat ik had gewrocht

[p. 25]

 

in liefde, en loofde me om het trouw verkeer

 

met binnen-eigen waarvan nu haar wil

 

kwam mij te scheiden; en nog eer ze weer

 

kon spreken, rees ik met een licht getril

 

van verwachting, zooals het bosch beweegt

 

wanneer vroeg-morgens, in het twijfel-licht

 

een korte wind de nevelvlekken veegt

 

van het zonnige zomerdag-gezicht.

 

Toen stond ik stil in de zon, die mij riep,

 

recht en aan veel gedachtig, want ik zag

 

de oogen die mij wekten gelijk diep-

 

reikende vragen in den nieuwen dag.