De nieuwe geboort

[p. 134]

Gebroken kleuren
II

[p. 135]

[I]

Hij dekt de oogen met de moede leden
en dekt de leden met de hand
‘ik heb de wereld afgesneden
om te keeren tot een inwendig land.

Er is een tweestrijd door al mijn gedachten
ik word gemarteld door een dubblen wil,
nu zal ik dalen tot de diepste schachten
misschien is het daar schoon en stil.’

Hij proeft de krachten die zijn ik heid maken,
vindt in allen scheur die ze snijdt;
‘daal dieper, daal tot waar ze raken
de gronden van uw wezenheid.’

‘Mijn wezen is tot op den grond gespleten
hoe heel ik wat zóó ver begint;
wat heeft dit hart zoo diep uiteen gereten
dat het geen eenigheid ooit vindt?’

[p. 136]

 

Zijn handen vallen, hij opent de oogen:

 

‘nu weet ik wat mij weiflend maakt en zwak

 

maar niet waardoor: hier eindigt mijn vermogen’

 

zijn lippen beven en zijn stem wordt zwak.

 

 

 

Zijn oogen gescherpt door innerlijk nijgen

 

blikken de wereld vaster aan:

 

d' oorsprong waar hij vergeefs naar dook in 't eigen

 

vindt hij in haar ontstaan.