Opwaartsche wegen

[p. 9]

Land-arbeider.

Gij die gebogen ever d' aard, haar geuren
insnuift, en meedraagt door uw stoplig haar,
u zoent de zon op 't lijf, windbeten kleuren
uw vel, wolkentranen dringen tot waar

uw wezen wortelt. Door heel 't ronde jaar
leeit ge aan d' ingang van diep natuur-gebeuren
als aan diep woud: uit haar geluiden beuren
uw zinnen veel gemijmer, wijsheid-zwaar.

Maar nog omhullen wolligtrage dampen
uw brein, zooals boven drassigen grond
de nevels staan in troebelwitte meeren.

O hef het hoofd op! over d' aardsche kampen
strijkt reinigend een sterke en ruime wind:
hij blaast de nevels voor zich uit als veeren.

[p. 10]

 

Amerika, die leunt over het water

 

dreigend de trotsche meesters van Euroop,

 

onze oogen gaan vol dagende hoop

 

naar uw schoon ver gelaat, o jonge Mater

 

dat tusschen zeedamp schittert als een doop-

 

kind tusschen sluiers. Hoor 't gromt in den krater

 

van haar diep oog; en door haar flanken gaat er

 

onstuimige adem in zwoegenden loop.

 

 

 

Aan oude kusten wachten we op die tijding

 

van u: ‘mijn millioenen proletaren

 

staan op’. - Hun schreeuw dreunt in de luchten na.

 

 

 

O dat schiet als een ster over de baren

 

hel in ons hart! Neem weer, als eens, de leiding

 

en maak ons vrij, Amerika.

[p. 11]

 

Wie kent de liefste, eer zij te samen leden;

 

Wie weet uw binnenst hart, proletariaat,

 

dan die uw polse' omklemt wanneer gij gaat

 

door de vallei-der-smart, van elk gemeden?

 

 

 

Omvergeworpen door den golf van haat,

 

machtloos gebeukt, met lamgeslagen leden,

 

wanend te sterven, zien, daar diep beneden

 

zich zien, dat edel, bleek, ontzind gelaat -

 

 

 

samen met haar de jammerzee te drinken,

 

één oogenblik alles voelen wegzinken,

 

voelen of men niet langer leven kon -

 

 

 

dan, rijzend, een zwemmer gelijk, den hemel

 

weervinden, diep-fonklend van stergewemel,

 

aan 't hart de liefste, die 't eerst nu gansch won.