Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 22]

Over: hoe zwaar het is voor den mensch om waarlijk te kennen.

Zooals de bosschen en de dorpen schijnen
bergland vol steden in het ver verschiet
zoo zijn de dingen die het hart flauw ziet,
geduchter, dan die dichter, die de kleinen.
Want de afstand verbreedt tooverend lijnen
van leve' en land, en bitter weenen wie 't
wete', om dit zwaar en heel bepaald verdriet,
van altijd moete', om waarheid's wil, verkleinen.

En toch bestaan de vaste evenredig-
heden der dingen, en 't punt, waar komt blijken
hun zijn, bestaat, - maar niet voor mensche-oogen:
wie het wil naderen, vliedt het door wijken,
wie 't wijkend zoekt, wordt door het groote ledig
tusschen 't geen hij beschouwt, en hem, bedrogen.