Verworvenheden

[p. 12]

IV

Nu stroomt de kracht naar binnen
verborgen voor het licht:
de kelk der hoop ging dicht
voor hongerige zinnen.

Waar bleven de klanken, de kleuren
doorgloeid van zegepraal?
De avond schemert vaal
en de morgen grauwt in treuren.

Veel makkerharten versagen;
gebogen onder de pijn
tasten zij af hunner dagen
dalende zigzaglijn.

Maar zij, wien de wette’ en de gronden
der dingen werden onthuld,
doorstaan de ontluisterde stonden
met ongebogen geduld.

[p. 13]

 

Zij weten: zielskracht ging te laven

 

het ondere gebied;

 

naar waar het verborgne geschiedt

 

heeft de stroom een bedding gegraven.

 

 

 

Eens zal opnieuw hij stroomen

 

naar buiten in 't klare licht,

 

verzadigd van schaduwdroomen,

 

op heldere daad gericht.

 

 

 

Zij in wien dit weten groeide

 

verleerden het rustloos gebaar

 

en temperden haast die verschroeide

 

't jong groeisel van menig jaar.

 

 

 

Hun blik spiegelt niet van de landen

 

't verscheem’ ren in leegen tijd:

 

hen voeden de vuren die brande’ in

 

de ondre verborgenheid.