Verworvenheden

[p. 29]

XIV De slapende

Gordijnen hangen dicht
om het praalbed af te sluiten
- het is helle dag daarbuiten -
waar de slapende op ligt.

Geloken zijn de oogen;
uit den halfgesloten mond,
onzichtbaar wolkje, komt
de adem zacht getogen.

Verder is alles in-
gekeerd naar het binnen-eigen;
verder is alles zwijgen
aan haar, als elk begin

en ieder einde is.
Hij die de wake houdt
- een, zéér met haar vertrouwd -
peinst, twijflend-ongewis

waarheen de stroom haar leidt
die haar heeft meegenomen, -
of zij overeind zal komen
uit zelfverzonkenheid?

[p. 30]

 

Of dit is een diep bezinnen,

 

een neerbuigen en neerzinken,

 

om uit den oerbron te drinken

 

en daarna gaat herbeginnen

 

 

 

't zich-oprichten en oprijze’

 

en naar buiten leven?

 

Worde’ in dit uur volgeschreven

 

de taf'le’ eener nieuwe wet,

 

 

 

die zichtbaar worden zullen

 

eens uit verborgenheid?

 

Krijgt zij na 't kort respijt

 

een nieuwe taak te vervullen?

 

 

 

Of zal de slaap zich verdiepen

 

allengs, die tot geen ontwaken

 

voert en de dood stil genaken

 

haar die vreugde’ en zorgen riepen

 

 

 

vaak terug tot het schelle licht

 

van d'aardschen dag? Zal haar wezen

 

van den wil-te-zijn genezen,

 

gelijk een koortsziekte zwicht

 

 

[p. 31]

 

en laat het lichaam gezonder

 

achter, wel is waar mat

 

maar gezuiverd? Is het dàt

 

wat in haar geschiedt, het wonder-

 

 

 

baarlijk diepe gebeuren

 

waarheen onze blik niet dringt?

 

Zou wat onhoorbaar zingt

 

achter de gesloten deuren

 

 

 

van die oogen en dien mond,

 

vreugde zijn om het verlaten

 

van overdrukke straten

 

waar zij nooit den weg door vond?