Verzonken grenzen

[p. 34]

III

De nieuwe horizonnen vlogen open;
ik zag de worstling-van-nu zich ontvouwen,
ik zag de glorie der mannen en vrouwen
in haar, maar enkel door den tijd omdropen

niet door de eeuwigheid. Ik kon niet knoopen
het nieuwe willen aan het oude schouwen,
ik merkte niet d'oneindigheden blauwen
boven 't getijde van mijn liefde en hopen.

Maar nu is een nieuwe stem opgeklonken
die zegt ‘Leven is drang omhoog, is 't worden
van god in ons, en daartoe dient dit werk’; -

ik drink als ik in lang niet heb gedronken
en voel mij met een nieuwe kracht omgorden
en weet te bouwen aan een nieuwe kerk.