Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 10]

III

Een wolk glijdt aan, vervormt zich, drijft voorbij:
zoo rijst een beeld tusschen d' oneind' ge rij
der beelde' omhoog, die verbeelding zet vrij.
Ik zie een man, een klimmer van nature,
hij heeft geklommen ongetelde uren,
dagen, jaren, eeuwen in angst en pijnen...
Ik zie d' afgronden onder zijn voet deinen...
Vandaag zet hij op een bergkam zijn voet
waarvan de steilte het bloed stollen doet...
't Is of hij stevent recht af op het niet:
rechts is geen grond, links is geen grond. Men ziet
den kam afvallen met loodrechten val
in d' afgrond, die den man verslinden zal.
Zoo hij blijft staan, is hij verloren
en keeren kan hij niet. Hij mòet vooruit.
Vooruit - waarheen? Bloedruischen vult zijn ooren,
niets, als hij valt, is er wat zijn val stuit.

Zullen herders vinden diep in het dal
zijn verpletterde lijf en het begraven?
Zullen de roofvogels zijn vleesch afknagen,
zoo hij ligt dáár waar niemand hem ontdekt?
Sidd'ring op sidd'ring mij doortrekt
van doodlijke angst: ik voel mij met hem vallen,
mijn beendren brijzlen in dien val...
Een stem spreekt zacht: ‘hij behoeft niet te vallen,
niet gruwelijken dood te sterven:
hij kan, voortgaand, zich houde' in evenwicht,
mits zijn blik niet tot de afgronden zwerve,
maar op de toppen zij gericht,
de hooge blinkende, die naar de sferen
zich heffen van het bovenaardsche licht.
Dan zal zijn rhythmische adem triumfeeren
over duiz'ling, brengen tot rust zijn bloed.
Eén kans op redding is hem nog gegeven
in de kracht die door d' eeuwen stuwt zijn voet
en zijn blik opwaarts heeft geheven.’