Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 25]

VII

De krachten van verlaging overwinnen:
het leven ebt terug. Hoe diep en ver,
dat weet geen mensch, ook niet die zich bezinnen
het diepst, noch de anderen die beginnen
het na te speuren in een bloem, een ster.

Maar wel onthullen z' ons van 't wonderbare
geheim een stipje. Eeuwige runen schrijft
een Meesterhand in sterren en atomen;
eeuwge verhoudingen schijnen de droomen
van 't Hoogste Wezen, bepalen het zware
gesteent', de lichte sneeuwvlok.

Zoo beklijft

't bestendige in den verganklijken duur
der dingen, werkt iets langs verborgen wegen
drang der materie tot verlaging tegen,
en rakelt telkens óp het heilig vuur.

Nooit ebt zoo ver terug de levenszee,
of de vloed draagt haar weer op zijne schoudren
omhoog. Leven zal nooit veroudren:
God deint in iedre deining mee.