Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 50]

II

Afgodendienst
heerscht alom op aarde;
dienst van maaksels, wreed-ontuchtige,
fantazieën verdorvne,
projekteeringen van dierlijken lust,
fantastisch, schrikbarend groot,
heerscht in de bakermatten der beschaving:
in Babylon en Niniveh,
in het land dat doorstroomt de Nijl,
in werelddeelen die verzwolg een zondvloed,
achter oneindige wat'ren,
in geheimzinnige rijken,
op hoogvlakte' ontoegankelijk gesticht.
Dienst van natuurgoden, allengs
hun ongevormd kindergezicht verandrend,
maar vered'lend - verzachtend niet.
Stamgoden ook, hoekige baksels
van geest die uitsluit al het andre,
van menschlijke hoovaardigheid,
van menschlijke vijandigheid
jegens dat andere, het vreemde,
wantrouwend, liefdeloos, wraakzuchtig, fel.
Duizenden jaren heerschten zij
aan d' oevers van Tigris en Eufraat:
heerschten al-omme waar een stam
handhaafde tegen andre stammen
hardnekkig strijdend, zijn bestaan,
Vaak scheen het of ge zegevieren zoudt,
wulpsch-bloeddorstige goden,
verweeklijkt of verdierd,
maar niet gij hebt gezegevierd,
niet gij hebt in 't hart de geboden
geschreven, waar menschheid van leeft.
En niet gij die uw namen schreeft
en griftet uwe zegepralen
in tafelen van marmersteen,
om door de eeuwen te verhalen

[p. 51]

 

uw glorie, gij veroveraars,

 

heerschers over volken krijgshaftig,

 

bouwers van ommuurde steden,

 

heer-volken van het verleden,

 

steeds van bloedige daden drachtig, -

 

niet gij hebt de hoop der wereld gedragen,

 

uw schoot heeft den heiland niet gebaard,

 

uw trotsche paleizen en tempels lagen

 

bedolven eeuwen onder 't zand. Ge waart

 

in d' eeuwenlangen slaap verzonken,

 

die soms de volken overmant;

 

g' ontwaakt: anderen stalen uw land,

 

uw oogen zijn van slaap nog dronken.

 

 

 

Geen van u allen, gij trotschen:

 

een volk gering onder de volken,

 

misprezen, veracht,

 

zou baren, als bron welt uit rotsen,

 

't heil, waar menschheid naar had gesmacht.