Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 65]

XI
Israël

Te allen tijde
waart ge tusschen de volken
een fel levend volk
met heftig-vlammende zinnen.
Maar ook leefde in u
te allen tijde
verlangen naar reine zede' en
zuiverheid van gemoed.
Uw levensruimte
was begrensd, beperkt
en in oude cultuur onverworteld.
Een volk van herders
en landbouwers waart ge,
boersch, onwetend en grof.
Tusschen de volken, rondom u wonend,
bouwers van ommuurde steden,
trotsche krijgshaftige naties,
wereld-veroveraars,
waart ge gering en veracht.

En toch - allen gingen zij onder,
lieten niets achter dan resten
van verstarde culturen:
beelden, tempels, paleizen,
en in graniet gegrift
van oorlogsbedrijven vermelding;
gingen onder - geen van hen allen
zou dragen de hoop der wereld,
maar Israël, gij.

God van Israël, Jehova,
die waart niet anders dan
rondom u de andere goden,
goden van barbaarsche tijden
en stammen barbaarsch als gij:
uw gezicht draagt eendere trekken
als hun aller gezicht,

[p. 66]

 

draagt de grijns der duistere driften,

 

die woeden in 't menschenhart.

 

Een jaloersch wraakgierig stamgod

 

Waart ge, die der vaderen misdaad

 

aan de kindre' en kindskindren wreekt,

 

ijveraar voor het eigene, God

 

van toorn en wraak en verschrikking.

 

 

 

Maar zoo als alles verandert,

 

wolken verwaaien, de zon

 

wint met weldadige warmte,

 

over den somberen dag

 

vliegt open lach,

 

zoo breekt heen door de harde trekken

 

van den wreeden jaloerschen stamgod

 

't gelaat van een anderen god,

 

die nieuw is in de historie.

 

In de bladen der Heilige Schrift,

 

waarin Israël door de eeuwen

 

opteekende zijn weervaren,

 

vindt men geboekstaafd den groei.

 

Jehova's gelaat vergeestlijkt:

 

boven de oude beperktheid

 

rijst zijn hooge gestalte uit.

 

Schept menschheid een grooteren god,

 

naarmate zij zelve groeit?

 

Of nadert zij groeiend tot dáár

 

waar Eeuwge Ontferming bloeit

 

en Heiligheid suist in de stilte?

 

 

 

Ziet: in het hart der profeten

 

daagt het weten van een Geest,

 

hoog uit boven bloedige veeten -

 

die in 't aardsche zijn droom van Gerechtigheid weeft.

 

Van de paleizen wil hij niet weten.

 

‘Doe 't getier uwer liederen van mij weg;

 

ook mag ik uwer luite spel niet hooren,

[p. 67]

 

't offer van den verdrukker begeer ik niet,

 

d' onterfden, zij zijn aan mijn hart geboren.’

 

In de ossendrijvers, die wilde vijgen lezen

 

stort deze God uit zijn Eeuwigen Geest,

 

in zwijgzame herders woont zijn wezen.

 

Den Verlosser profeteeren zij,

 

die Israël zal tusschen de volken zeegnen,

 

menschen maken door gerechtigheid vrij

 

van wrok, en doen Liefde in gouden stralen reegnen.