Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 69]

Vijfde zang
Christus

[p. 70]

I

Zooals een woord
krijgt rijkeren zin
naarmate de mensch
verrijkt zijn wezen,
zoo groeit een ritus
van rauw begin
naar het heilig geheim
dat opheft het vreezen
van eeuwige pijn,
- o sombere wet
van boete voor schuld
die allen doet beven:
een Heiland heeft haar
opzij gezet;
zich offr'end, haar werkingen
opgeheven.

God heeft zijn zoon
op aarde gezonden
om den mensch te verlossen
van schuld en dood:
oneindige kracht
van de godlijke wonden
heft, uit 't ondere perk, den
mensch naar Gods schoot.

't Offer volbracht,
de doodsstrijd gestreden:
nieuwe aardedag
paarlend begint;
open ruischt een dal
van broederlijken vrede,
verzacht zijn de zeden:
de mensch wordt Gods kind.

‘De zeden verzacht?
Broederlijke vrede

[p. 71]

 

vereenigt de menschen?

 

Wat hoont gij, stem?

 

Vergeefs heeft Gods Zoon

 

den kruisdood geleden:

 

zij vervloeken, verwenschen

 

elkaar en Hem.’

 

 

 

‘God zendt zijn zoon

 

elken dag op aarde,

 

den mensch te bevrijden

 

van haat en vrees:

 

daar waar worstelt een ziel

 

om eeuwige waarden,

 

waar strijd wordt gestreden

 

tusschen geest en vleesch.

 

 

 

Daar wordt hij gehoond,

 

gekweld, geslagen

 

- hoeveel steenen op aarde

 

heeft zijn bloed geverfd -

 

in Gethsemané's hof

 

houdt hij eenzame wake,

 

op Golgotha hangt hij

 

aan het kruis en sterft...