Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 74]

IV

Boven de wolk van smart-en-vreugde uit
koninklijk wiekte omhoog een groot geluid.

‘Christus is verschene’ in tijden,
die waren vervreten gelijk de onze
door kwaad; als in de onze was
in hen het leven gehuld in omnachting,
de mensch den mensch een voorwerp van verachting,
troebel de drank, bevuild het glas.

Millioenen harten klopten luider,
toen zijn stem sprak: ‘Komt, ik zal u geleiden
naar wat in u aan zaligheden wacht.
In u wil zich manifesteeren
de Vader die boven de sterren lacht
en over stofbeperking triumfeeren.
Hebt Hem in elkanderen lief, mijn kind'ren:
Zijn Koninkrijk zal tusschen u ontbloeien;
niets kan in menschheid Godes Geest uitroeien.'

Men hoorde d' ijzeren afgoden loeien
van vreugde, om de prooi hun toegeworpen,
maar in wereldsteden en stille dorpen
begonnen dra de gemeenten te groeien,
die zich noemden naar Hem. Tusschen die vroege
geloov' gen was bezit van alle dingen
gemeen; ‘broeder’, ‘zuster’ zoo noemden zij elkaar;
groeiden aaneen, als steenen in de voege.

In de vervolging lang en wreed en zwaar
verwortelden de christelijke zeden:
duistere crypten herbergen broederschaar.

Zijn de tijden vervuld? Heeft Christus uitgeleden?
Een Caesar ziet in hachlijk uur het kruis
blank aan den hemelkoepel zweven,
bekeert zich, neemt de leeren aan.

[p. 75]

 

Alles verandert: de vervolgden staan

 

rondom den troon. Diep geworteld, krachtig

 

heft het beeld des Gekruisigden omhoog

 

de kerk; de volken schuile' onder de milde toog

 

van haar Godsvrede; in het hoogste eendrachtig

 

stroomen uw dagen, Christenheid.

 

 

 

't Graf van den Heiland wordt bevrijd.

 

Kruisvaan wappert boven Jeruzalem,

 

in de moskeeën zwijgt de morgenstem

 

van het gebed; Gregoriaansche zang

 

stijgt door kathedralen, eeuwenlang.

 

Flonkerglas brengt op aarde hemelsch vuur:

 

grootsch bloeit ge en heerlijk, Gotische cultuur.

 

 

 

Maar er is beroering ook in 't ingewand

 

des volks. Priesters brandschatten stad en land;

 

de kerk verdrukt, de kerk perst uit, de kerk

 

heult met de slechte heeren, vergeet Hem,

 

Wiens vaan zij draagt, de maning van Zijn stem,

 

Zijn heilig werk. -