Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 128]

II

O dag van smart en bleeke schande,
van bittre tranen
uit machtlooze wroeging geschreid,
dag die het einde bracht
van kinderblije wanen
en kinderlijke onbevangenheid.

Dag die groef een kloof voor eeuwig
tusschen wat was en wat worden ging,
die vallen zag 'n wereld in puin
waarin onze jeugd bonte vlinders ving,
dartlend door een gedroomden tuin.

Het woest en spookachtig gezicht
der dingen doemde uit diepe gronden,
maskers vielen, afgerukt van 't Zijn;
donkere plekken werden monde' en
iedere mond vertrok in pijn.

't Verstandelooze, lang verkracht
door reedlijk denken, kreeg de overmacht,
stortte zich op ons levensperk,
gaf vormen van verschrikking aan 't gebeuren,
ontbond het licht in helsche kleuren,
vulde met zwaveldampen 't avondzwerk.