Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 147]

XII

Toen zag ik haat, een zwaar massief gesteente
leven omstaan rondom:
het liet geen straal door van de liefdezon,
zoodat kilte verstijfde mijn gebeente en
in d' adren stolde 't bloed. Ik voelde een klauw
grijpen naar mij... Ik ben gevangen...
nu sterf ik... Rondom mij met grauwe wangen
liggen de dooden, zij die hatend stierven...
Zwart zijn hun handen en hun lippen blauw.

O wij allen, die ver van liefde zwierven -
konden we ons leed aan elkander klagen;
aanleunen tegen menschlijk meegevoel!
Maar dit zijn de troostelooze dagen
dat elk is ingesponne' in eigen doel.

De blik is dof, de tong is droog en erger:
het hart werd als een steen zoo dor.
Geen woord van deernis, enkel heesch gemor
ontwringt zich aan den dichtgeknepen strot.
Blijft gij toch overwinnaar, oude terger?
Wierpt ge omver den gekruisigden God?