Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 152]

III

Daar waar ik zat in den vertrouwden vrede
van lommerhout en bladgesuis,
dringen stemmen binnen: het bittre heden
doorvaart met vlaag na vlaag het zielehuis
wanneer scharen verontrusten, benarden,
in dichte drommen op mij aandringen
en 'k meen te hooren in hun heesche zingen
de klacht onzer gepijnigde aarde.

‘In bittere rampzaligheid te woeden
tegen zichzelven, zichzelf te verscheuren,
over zichzelven brengen doodsgebeuren,
zichzelven te zijn smartelijkste roede, -

nergens licht te zien, geen uitkomst te weten,
als een hongerig ellendig beest
gevangen in een kooi, door smalle reten
te loeren naar die 't vingen, en verbeten
de geuren in te snuiven van hun feest -

men leerde ons ‘de wereld behoort aan God,
de diepste krachten streven naar vereening’...
Leugen! Op aarde is Satan thuis. Versteening
en verenkling-des-harten 't menschenlot.’