Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 154]

V

Eens rees achter duinen het morgenrood,
over weien steeg óp gouden bal, de zon;
lila golven danste' in den wateren schoot,
toen de dag vol geneugten begon.

Eens hoopten we, dat hunkrende scharen
- hunkrend naar Socialisme's brood -
zich gingen storten op de dingen-die-waren
en werpen omver met één stoot
onrecht, smaad, verdrukking der armen, -
zouden strijken daarna alle plooien glad,
alle hartekameren verwarmen:
en in die hoop hebben wij liefgehad.

Eens vond het eind van den dag ons avond-
lijk moede vaak maar nimmer mat:
scherp geteekend lag vóór ons het pad
naar omhoog; koelte van toppen streek lavend

over onze wangen die gloeiden.
Dan steeg, slanke bark, de jonge maan
naar waar twee blanke sterren bloeiden;
vol vrede zijn wij ter ruste gegaan.

‘Kind-van-den-twijfel, kind-der-eeuw,
ge wiegt u op herinneringen,
als op de golven der zee een meeuw -
maar was die vreê tot den bodem klaar?
Kunt ge niet van een andre zingen,
bloeiend in doodsgevaar?’