Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 156]

VII

In verbondenheid met den Algeest staat
al het natuurlijk-levende altijd:
cellen, kristallen, planten, dieren
voelen hoe door hen heen zijn adem gaat,
groei brengt, ontplooiïng. Voelen 't als een vieren
van 's levens ankertouw, tot komt de dood,
haalt het in, voert terug hen in de schoot
der Eeuwge Essentie, als in de haven
gestouwd worden de pinken tegen 't boos getij.
De stormen der begeerte zijn voorbij,
en lange rust komt allen laven.

Zoo leven is leven in 't rhythme opgenomen
van 't Al, gebed in de cosmische orde.
Al het geschaapne is 't, alleen de mensch
dwaalde af, verzette zich, de mensch ontspoorde,
wil telkens heenspringen over zijn grens,
en oproeien tegen overmachtige stroomen.
Vereenzaamd staat de mensch tusschen de scherven
van oude zekerheden: in zijn ooren
dreigend de dreuning van het wereldrad.
Soms brengt solaas het naderende sterven:
dan vindt hij weer den weg, dien hij vergat
en wordt het Godskind nog in hem geboren.