Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 229]

II

Het is niet waar, dat er geen uitzicht is:
zoo spreken enkel overwonnelingen.
Er werd al ruisching hoorbaar voor wie vingen
de fijne klanken der ontvangenis.

Op deze donkere planeet, onze Aarde,
heerscht nu 't getijde, dat diep binnen-in
het rumoeren begint, na lang slapen:
- diepslaap van het donkerste uur -
zoete levenskrachten ontwaken
tot wat geen stervling ooit ontwaarde:
't stijgen-der-sappen in de donkre schuur.

O heilge Januari-maand -
ondanks ijzige duisternis
vol gezegend geheim, hartblijde,
wanneer leven dat terug komt glijden
uit doodslaap, onzichtbare luister is...

Ga, mijn broeder: leg uw oor te luistren,
strek fijne vingertoppen uit
naar binnen - niet alléén in boom en kruid,
ook in den mensch herbegint iets in 't duistre.

‘In den mensch?... Ook in de gestalten
dien eedle drang hun vormen gaf?
Ook in die wenschdroom, zuiver van gehalte
als goud, doorzichtig als geslepen glas:

den wenschdroom van een broederlijke aarde.
Dood lag die droom. Is hij weer opgestaan?
Stijgt nieuw sap naar omhoog? Verdorde blaên
is al wat ik zie in de menschheidsgaarde,

hun geritsel al wat ik hoor.’ - ‘Kleinmoedge,
zie, hier: in 't winterschemeruur die boomen,

[p. 230]

 

schijnen niet dood ze? Ziet ge opwaarts stroomen

 

het sap? En toch stroomt het: het overvloedge

 

 

 

geruischloos stijgt, stijgt tot de dunste twijgen;

 

dag en nacht door laat de stijging niet af.

 

Menschheid is als natuur: een zingend zwijgen,

 

in ééne aanvang en einde, wieg en graf.’