Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 232]

IV

Er is beginnend bewegen
als van melkers langs morgenwegen,
die door ochtendnevel waden;
koebeesten met witte wade
heffen den tragen kop,
draven aan in loggen galop
om te worden ontlast en verlicht.
Zoo heffen deze omhoog hun gezicht
in het kleurlooze morgenlicht.

Wel nog als kindren eenkennig
zien zij schuw naar elkaar,
door lang alleen-zijn onwennig,
maar wat lag in hen, steen
drukkend het hart overzwaar,
wordt allengs lichter,
lost zich op in geween
- als hardheid zwicht, is
men niet meer zoo alleen -
niet meer zoo schuw
voor 't elkaar ontmoeten.
Hoort: zij begroeten
elkaar met het woord
in lang niet gehoord,
in lang niet gesproken,
de naam manlijk-zacht,
die verheldert de levenskracht;
zijn klank, half pas ontloken,
is nog jong en teer,
behoeft nog veel zonneschijn
om weer bloem te zijn.