Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 239]

XI

Sterke geloovers, gij, die door de eeuwen
Christus' spoor volgdet, ook als ge zijn naam
verloochendet, - die verlangen deedt schreeuwen
naar maar één ding: al-menschelijk verzaam.

Sterke geloovers, gij die zijt gestorven
als ge leefdet: in dienst van 't menschenheil,
wier ziel ving hooge wind, een blinkend zeil,
óók als martlingen uw lichaam doorkorven;

gij die menschheid liefhad en toch op wegen
van bloed, de liefde-tot-den-mensch verried,
gij, die de opdracht die ge hadt gekregen
hunkerdet te vervullen en toch niet

vervuldet, omdat ge niet te doorbreken
vermocht toovercirkel van haat en wrok,
injaagdet de woestijn een zondebok
en bleeft in de vernieuwing halfweegs steken,

- wij buigen zeer eerbiedig voor uw moed,
uw kracht van ziel en trouw aan d' eigen keuze:
wij zien u, als van 't oude rijk de reuzen,
maar er is op uw wegen te veel bloed:

wij mogen ze niet gaan. O konden wij
voeren langs andre wegen 't kreunend leven
omhoog... Christus, Boeddha, Franciscus zweven
vóór ons uit... Gandhi roept: ‘liefde maakt vrij.’