Namens Tamar

[p. 85]

Jongens, meisjes

‘Ja, prachtig land, Spanje, zulke mooie kerken en de mensen zo aardig. Maar de mannen, hemel wat kon mij dat soms irriteren. Het kleinste jongetje en de meest haveloze lanterfanter zien niet in waarom ze je geen avances zouden maken. Ze zijn allemaal zo trots en zo overtuigd van hun mannelijke superioriteit dat het begrip blauwtje lopen eenvoudig niet voor ze bestaat. Al doen ze nog zo smekend, au fond vinden ze zichzelf zo'n schitterend aanbod dat ze zich onmogelijk gekrenkt kun-kunnen voelen door een botte weigering. Ze nemen dan beleefd afscheid op een manier die je duidelijk maakt dat het verlies geheel aan jouw kant is. Dat is natuurlijk absurd maar ook heel prachtig eigenlijk. Alleen, echt vervelend is de manier waarop Spanjaarden je aandacht proberen te trekken. Weet je hoe ze dat doen? Ze lopen als gekken “psst, psst” achter je aan te sissen, alsof je een kat was!’

‘Waarom vind je dat eigenlijk zo vervelend? Het lijkt me nogal gemakkelijk, onomwonden, je weet waar je aan toe bent.’ ‘Schei toch uit, als ik nu nog een Brigitte Bardot was, dan kon ik er inkomen. Maar laten we de waarheid onder ogen zien...’ ‘Daarom juist, dat moet toch leuk zijn? Ik geloof dat een heleboel meisjes daarvoor naar Spanje gaan.’

‘En dat geloven de Spanjaarden ook. En daarom denken ze dat de jacht open is.’

‘Als ze dus achter mij aan sissen, dan gaat dat niet om mij, maar om een willekeurig onbeheerd wijfje uit een vreemd territorium. Het hele gedoe kon mij soms zo woedend maken dat ik het liefst terug gesist had. Of gefloten. Maar als vrouw mag je niets terug doen alleen vluchten of zo, want als je ze gewoon negeert denken ze dat je ze nog steeds maar niet hebt gemerkt.’

[p. 86]

‘Ja, ja, jij accepteert je rol in de maatschappij niet.’

‘Ik vind het idioot om een ding te zijn dat er is om opgepakt te worden door elke idioot die er toevallig zin in heeft. Ik bedoel, het hoeft natuurlijk niet, maar die idioot denkt toch maar van wel. En de mensen die je zelf aardig lijken zijn nooit de mensen die je aanspreken. Jullie hebben het in alle opzichten gemakkelijker, niemand valt je lastig en je mag zelf iedereen lastig vallen.’

‘Vrouwen weten anders best hoe ze hun zin moeten krijgen, dacht ik.’

‘Ja maar altijd langs omwegen. Mooie jurken aantrekken, make-up compleet met vriendelijke glimlach, dan zorgen dat je daarmee niet meneer B. maar meneer A. opvalt. Nooit eens naar een tafeltje toestappen en zeggen: “meneer is die stoel naast u leeg, of mag ik deze dans van u?”’

‘Ik ga nooit naar tafeltjes toe om te vragen of die stoel leeg is, eerlijk gezegd, en ik kan niet eens dansen. Jullie hebben het in alle opzichten veel makkelijker: je hoeft zelf niets te doen en je mag altijd weigeren.’

‘Dat jij nou geen gebruik maakt van je vrijheid is jouw zaak, maar je zou het kunnen doen.’

‘En jij dan, wie verbiedt jou wat?’

‘Ik? Nee hoor, stel je voor dat zo'n man zei dat die stoel bezet is, ik moet er niet aan denken. Het gaat mij alleen om het principe.’

‘O.’