Eerste verzen

[p. 21]

Kerstnacht.

I.

Pluim, winternacht, uw sneeuwen wieken uit
En schud uw zilverwitte lokkenvracht
En laat uw blanke vlokken dalen zacht,
Haar wade wevend over veld en kruid,

Aandonzend tot fluweelge veerenvacht,
Opwolkend-wit en week, tot geen geluid
Meer uit mijn spoedbezwaarde stappen spruit
Die 't zwijgen storen van dees schoonen nacht. -

Gaat zacht, heel zachtjes, fluisterbiddend voort:
Nog sluimert stil de blonde Christusknaap;
Zacht dragen smetlooze englen Hem tot ons. -

Spreid, blanke winter, alom 't domm'lend dons:
Dat wij niet wekken 't Wicht in zoeten slaap,
Waar 't droomend hemelzang nog ruischen hoort.

[p. 22]

II.

De winter vlokte op heuvel en gehucht
Zijn witte weelde neer van sneeuwgevedert -
Bleek schemerlicht heeft donkren nacht verteederd:
Een zweem van manemist zweeft langs de lucht.

Mysterienacht vol wuivend wiekgerucht,
Waarin Gods Zoon zich heeft tot mensch vernederd,
Zijn liefde en vreê, zich zelven gevend!... Sedert
Hangt gij vol geuren van mystiek genucht.

Dank, dat gij de aarde kleedt in bruidenpracht
Van bloesemwit en maagdlijk hermelijn:
Dat toch Emmanuel te middernacht
- Uw vorst vergetend en zijn kille pijn -
Ontwakend ons gelukkig tegenlacht,
Rondomme ziende de aard zoo blank en rein!