Eerste verzen

[p. 52]

Voor W.

I.

Wij stegen langs den wenteltrap ten toren;
In 't duister tastten de uitgestoken handen
Die voelden killen steen van klamme wanden,
Waar 't stormde als vluchtig licht kwam binnenboren.

't Beneden ging in duisternis verloren
En 't somber boven had noch lijn noch randen;
Geen dagen in den torennacht nog brandde...
Uw voetstap trof van hooger steeds mijn ooren.

Toen stondt gij stil. - Licht schoot mij tegemoet
En stad en groen veld lachtten schoon mij aan,
In 't licht gezonken zwijgend aan mijn voet.

Zoo volg ik u op donkre wentelbaan
Van zelfvolmaking, - en 't zal schoon en zoet
Zijn, laag te zien en hoog in 't licht te staan.

[p. 53]

II.

Ik stond bij uw vertrek en zag den trein
Lang na, die aan mijn hart u kwam ontrooven;
Ik zag... en kon mijn oogen niet gelooven
En dacht: straks zoudt gij weergekomen zijn.

Ik zie uw raam als vroeger opgeschoven,
Uw blijde bloemen in het raamkozijn...
Ik weet: nooit lacht gij me onder 't wit gordijn
Weer toe; - en toch zie 'k altijd weer naar boven.

Soms blijf ik staan en wacht... ‘Hij heeft misschien
Mij niet gehoord?’ Ik wacht tot éen blik loont
Dat trouw geduld. - ‘Ach, lang reeds is hij heen.’

Dan vlucht ik met mijn leed heel ver alleen
En zeg: ‘of hij dan hier of verre woont,
Toch blijf ik hoopvol steeds naar boven zien.’