Eerste verzen

[p. 97]

Wij zaten zwijgend.

Wij zaten zwijgend starend op de zee,

Die kwam van verre vroolijk aangevlogen;

Wij zaten zonder vreugde en zonder wee

Naar 't zwellend ruischen luisterend gebogen.

Maar toen zij plots met schelpenvollen vloed

En luid gejuich de stranden overviel,

Werd zij heel stille; bleef voor onzen voet

Staan luistren naar de stemmen onzer ziel.

En met een klacht van eindeloos verdriet

Stierf 't zeegeruisch weg in geheimen toover...

Wij zaten stil, maar liefdes hooge lied

Zong ziel tot ziel en 't gleed de golven over. -