Eerste verzen

[p. 132]

Drie sonnetten.

I. Ploeger.

De breede flanken schuimend nat van zweet,
Stampt stijfgepoot het zwoegend akkerpaard
De moegedragen, dorverdrogende aard
Tot zand en stof, - en trekt gedwee, - hoe heet

De zon ook brandt - den plompen ploeg, en weet
Van rust nog duur, - 't vinnig op 't lijf vergaard
Gediert gestadig slaand met korten staart
En neergebogen kop, waar 't trekt en treedt.

Waar 't ploegend lastdier diep de voren groef,
Loopt zwijgend, sterkgebouwd en zwaargeschoeid,
In blauwen kiel de jonge boer die ment;

Trekt met een ruk de trenzen op, en wendt
Behendig 't span en spoort het onvermoeid;
Wijl 't mulle veld rookt onder voet en hoef.

[p. 133]

II. Zaaier.

Den witten zaaierschoot ter deeg gevuld
En 't harte licht van vroolijke gedachten
Gaat hij den weg, waar - kind - hem de ouders brachten
Naar de' akker hem verknocht door dure schuld

Van dank. Een oogenblik van stil betrachten,
Wijl de ochtend zacht de jonge lucht verguldt.
En 't veld ligt zwijgend-strak nog mistomhuld
Beloftevol op 't winterzaad te wachten.

Dan, met een kruis begint hij 't kloeke werk.
Vooraf een milde greep in de' overvloed:
't Is ‘voor ons Heer’ en 't vooglenvolk van 't zwerk.

Dan schrijdt hij met gelijken tred, vol moed
En kracht' met breeden armzwaai trotsch en sterk
Over zijn veld, den daagraad tegemoet!

[p. 134]

III. Maaier.

De zon brandt gloeiend in des mans gezicht.
Hij sleurt in hooggerezen oceaan
Van rustig rijpend zomergouden graan
De forschomspannen blinkend breede zicht,

En schrijdt wijl 't ruischend voor zijn voeten zwicht
Al voort, en veegt zich 't voorhoofd af in 't slaan,
En houdt niet op al zwoegend voort te gaan,
Tot heel het goudveld roerloos voor hem ligt.

Dan strekt hij lang de leden uit en rust
In 't verschgespreide bed van 't gouden veld,
Terwijl de zon hem warm de slapen kust,

En gouden sproken in zijn oor vertelt;
En gouden droomen trekken door zijn rust
Met klinglende muziek van gouden geld.