Eerste verzen

[p. 136]

Herfstzon.

Het goudgraan, dat haar glorie dronk
En met haar schoonheid stond te pronk,

Ligt donker opgeborgen;

De velden, met haar kracht gevoed
En vruchtbaar door haar vruchtbren gloed,

Wachten een nieuwen morgen.

De wind die opwaait uit het noord
Heeft overal nu 't hooge woord

Van 't nieuw rijk dat gaat komen

En zweept ze voort, met wild gerucht,
De vogelschaar die angstig vlucht, -

En mee de zomerdroomen.

Toen hief zij krank nog eens zich op
En schouwde van den heuveltop

De dorre velden over;

En uit zijn klaaglijk klapp'ren rees
Een laatste juichtoon op, en prees

Haar komst - het stervend loover.

[p. 137]

 

Klonk daar geen koor wijl ze inkomst hield?

 

Lag daar geen rozentuin, geknield,

 

Haar wierookgeur te wuiven?...

 

Heel niets dan velden eindloos leeg en grauw

 

En strakke blauwte onmeetbaar, vochtig-blauw,

 

Heel zonder leeuwrikslied of duiven....

 

 

 

Doch 't zwijgen is vol schuchtren klank,

 

De stilt' vol ongesproken dank

 

En liefde en trouwe;

 

Een stille blijheid ligt op al de paên

 

Op land en luchten, wijl, vóór 't sterven gaan,

 

Zij eenmaal nog de zonne schouwen. -

 

 

 

Maar nimmer zwijgt de wind meer stil

 

Die 't nieuwe rijk des winters wil,

 

Het glinsterwitte;

 

In 't westen op den heuvelrug

 

Benden van wolken, star en stug,

 

Te wachten zitten.

 

 

 

Kalm met een glimlach van weemoedigheid

 

En vorstlijk nog om 't hoofd gespreid

 

Den krans van gouden stralen,

 

Drijft ze eenzaam - statig als een koningin -

 

Glorieus het donker westen in,

 

Grootsch nog in 't dalen.

[p. 138]

 

Zie, 't stervend aanschijn heeft den lach bewaard

 

Die 't leven was, de lust en 't licht der aard

 

En liefste luister.

 

Nu draagt der wolken stille purpre stoet

 

In 't vorstlijk gloren van haar rozenbloed

 

Haar neer in 't droomloos duister.

 

 

 

En wijl de wind de velden over giert

 

En op zijn doffen hoorn victorie viert

 

En schudt de wilde haren,

 

Strekt loom ten slaap zich 't land in de' avonddauw

 

Zoo droef, of 't nooit nu meer ontwaken wou, -

 

En alom vallen herrefstblâren....