Eerste verzen

[p. 184]

XI.

O zonne, zonne, zonne-mijn,
Daar zijgt uw vroege morgenschijn
Mijn oogen over waar ik loom
Te luieren lig in doffen droom.
O zonne, zonne, zonne-lief,
Wat weelde, toen 'k mijn wimpers hief
En schouwde en sloot den blik verblind
En sprong omhoog - een dol-dwaas kind -
En open rukte 't raam, mijn zon,
En zong u toe wat 'k zingen kon!

O laat ik wijd mijn armen u
Toch tegenstrekken.... Kus mij nu,
Mijn handen en mijn hoofd, en al
Mijn lokken die - in vrijen val
Als gouden ranken onbesnoeid -
Nu langs hun pracht uw luister vloeit,
Van weelde beven; zonneschijn,
O, stroom aan 't sidd'rend harte-mijn
Uw rijkdom uit en overvloed
Van licht en goud, en warm mijn bloed

[p. 185]

 

En wel veel bloemen op in mij

 

Van lichtgedachte en melodij

 

En liefde en schoonheids rank begeer

 

Duizendmaal duizend en nog meer!

 

 

 

O zonneschijn, o zonneschijn,

 

Kust gij nu ook den Liefste-mijn,

 

Die mij in 't verre land gedenkt

 

En ginds in u mij tegenwenkt?

 

O keer tot hem uw aangezicht

 

En streel hem met uw zoete licht

 

En kus voor mij hem duizend keer

 

Duizendmaal duizendmaal en meer!