Het sieraad der geestelijke bruiloft

[p. 141]

Hoofdstuk XLVIII
Hoe Christus zich voor het algemeen heeft nagelaten in het Sacrament des altaars

WANNEER ik deze algemeene wijze in het bizonder prijzen en loven wil, zoo vind ik nog een bizonder kleinood, dat Christus in de heilige Kerk heeft nagelaten voor alle goede menschen, bij het avondmaal van het hooge feest van Paschen, toen Christus uit deze ellende tot zijnen Vader wilde overgaan, nadat Hij het Paaschlam had gegeten met zijne leerlingen en de oude Wet was volbracht. Op het einde van den maaltijd en van het feest wilde Hij geven een bizonder nagerecht, waar naar Hij reeds lang had verlangd. En daar mede wilde Hij de oude Wet eindigen en de nieuwe beginnen: en Hij nam brood in zijne waardige, edele hand en consacreerde zijn heilig lichaam en daar na zijn heilig bloed, en gaf het ten gebruike aan zijne leerlingen, en liet het na ten gebruike voor alle goede menschen tot eeuwig voordeel. Deze gave en dit nagerecht verblijdt en versiert alle hooge feesten en alle gastmalen in hemel en op aarde. In deze gave geeft Christus zich zelven aan ons op drie manieren: Hij geeft ons zijn vleesch en zijn bloed, en zijn lichamelijk leven geglorificeerd, vol vreugden en zoetheden. En Hij geeft ons zijn geest met de hoogste krachten vol gloriën en gaven, waarheid en gerechtigheid. En Hij geeft ons zijn persoonlijkheid met goddelijke klaarheid, die verheft zijnen geest en alle verlichte geesten tot het hooge genot der eenheid.

Nu wil Christus, dat wij zijner gedenken zoo dik-

[p. 142]

wijls wij zijn lichaam consacreeren, offeren en zullen ontvangen. Nu merkt op hoe wij zijner zullen gedenken. Wij zullen opmerken en zien, hoe zich Christus neigt tot ons met minnelijke affectie en met groote begeerte en met liefelijken lust, met hartelijk opgaan in onze lichamelijke natuur. Want Hij geeft ons datgene, wat Hij van onze menschheid heeft ontvangen, dat is vleesch en bloed en zijne lichamelijke natuur. Wij zullen ook opmerken en zien hoe dit kostbaar lichaam gemarteld is en doorkerfd en doorwond van minne en van trouw om onzentwille. Hiermede worden wij gesierd en gespijsd naar het benedenste deel onzer menschheid. Hij geeft ons ook in de hooge gave des sacraments zijnen geest vol gloriën en rijke gaven van deugden, en vol van het onuitsprekelijk wonder van liefderijkheid en van edelheid. En hier mede worden wij gespijsd en gesierd en verlicht in de eenheid van onzen geest en in de bovenste krachten door de inwoning van Christus met al zijn rijkdom. Nog geeft Hij ons in het Sacrament des altaars zijn hooge persoonlijkheid in onbegrijpelijke klaarheid. En hier mede worden wij vereenigd en overgevoerd tot den Vader, en de Vader ontvangt zijn uitverkorene zonen met zijnen natuurlijken Zoon, en aldus komen wij tot ons erfdeel der godheid in eeuwige zaligheid. Wanneer de mensch dit waardig herdacht en beschouwd heeft, dan zal hij Christus ontmoeten naar dezelfde wijze, waarop Christus tot hem komt. Hij zal zich verheffen om Christus te ontvangen van harte, met begeerten, met gevoelige liefde, met al zijn krachten en met begeerlijken lust. En op deze wijze ontving Christus zich zelven. En deze lust kan niet te groot zijn; want onze natuur ontvangt hare natuur, dat is Christus' menschheid geglorificeerd, vol vreugde en waardigheid. Hierom wil ik, dat de mensch in dit ontvangen versmelte en vervliete van begeerten, van vreugden en van weelden; want hij ontvangt en hij wordt vereenigd met

[p. 143]

dengene, die is de schoonste en de bevalligste en de beminnelijkste boven alle zonen der menschen. In deze verlangende overgave en in dezen lust is aan den mensch dikwijls een groot heil wedervaren, en menig geheim verborgen wonder van de rijke goedheid Gods werd hem geopenbaard en ontdekt. Wanneer de mensch herdenkt in dit ontvangen de martelingen en het lijden van het kostbaar lichaam van Christus, dien hij ontvangt, zoo komt hij bijwijlen in zulke minvolle devotie en gevoelig mededoogen, dat hij begeert met Christus te worden genageld aan het kruis en dat hij begeert zijn hartebloed te storten tot eer van Christus. En hij drukt zich in de wonden en in het open hart van Christus, zijn behouder. In deze oefeningen is den mensch dikwijls veel getoond en geschiedde hem veel goeds. Deze gevoelige liefde met mededoogen en de sterke verbeelding met een innig inzicht in de wonden van Christus, die kunnen zoo groot zijn, dat den mensch zoude dunken, dat hij voelde de wonden en de kwetsuren van Christus in zijn hart en in alle zijne ledematen. En zoude een mensch werkelijk de teekenen der wonden van onzen Heer ontvangen op eenigerlei wijze, dan zou het die mensch zijn. En zoo voldoen wij aan Christus naar het benedenste deel zijner menschheid.

Wij zullen ook wonen in de eenheid van onzen geest en uitvloeien met breede liefderijkheid in hemel en op aarde met klare onderscheiding. En hier mede dragen wij een gelijkenis van Christus naar den geest en zijn Hem genoeg.

Wij zullen ook door Christus' persoonlijkheid met eenvoudige meening en genotvolle minne onszelf en Christus' geschapenheid te boven gaan en rusten in onze erfenis, dat is het goddelijke wezen in eeuwigheid. Dit wil Christus ons altijd geven op geestelijke wijze, zoo dikwijls wij ons aldus oefenen en Hem in ons eene plaats bereiden. En Hij wil, dat wij Hem in

[p. 144]

het Sacrament en geestelijk ontvangen, wanneer dat betaamt en te pas komt of redelijk is. Al heeft de mensch niet altoos zulk een gevoelen of zulke begeerte: mits hij Gods lof en zijne eer en zijn eigen vooruitgang en zijne zaligheid bedoelt, dan mag hij vrijelijk gaan ter tafel onzes Heeren, indien hij een geweten heeft zuiver van doodzonden.