Het sieraad der geestelijke bruiloft

[p. 148]

Hoofdstuk LI
Hoe de mensch gesierd moet zijn, wanneer hij de innigste oefening zal ontvangen

NU beschouwt met ernst, hoe wij de innigste oefening van onzen geest in het geschapen licht bereiken en bezitten kunnen. De mensch die wel gesierd is met zedelijke deugden in het uitwendige leven, en in edelheid opgegaan is met innige oefeningen en in goddelijken vrede, bezit de eenheid zijns geestes, verlicht met bovennatuurlijke wijsheid, uitvloeiende in milde liefderijkheid in den hemel en op aarde, en zich verheffend en terugvloeiend met eer en met waardigheid in den zelfden grond en in de hooge eenheid Gods, waar alle vloeiing uit voortkomt; want elke creatuur, nadat zij meer en meer begaafd is van God, heeft meer en meer zich verheffende minne en innige overgave aan haren oorsprong, want God met alle zijne gaven eischt ons voor zich op en door liefderijkheid en deugden en gelijkenis willen wij naar Hem.

Door het minnelijke nijgen van God en zijn innig werken in de eenheid van onzen geest, en door onze brandende minne en het geheele indringen al onzer krachten in die zelfde eenheid, waar in God woont, ontspringt de derde komst van Christus in innige oefening. En dit is een innerlijk roeren of aanraken van Christus in zijne goddelijke klaarheid in het innigste van onzen geest. De tweede komst, waar wij over gesproken hebben, vergeleken wij bij een bron met drie rivieren, maar de derde komst willen wij met de ader in de bron vergelijken. Want geene rivier is zon-

[p. 149]

der bron, noch een bron zonder levende ader: zoo ook vloeit gelijkerwijze de gratie Gods in de hoogste krachten met rivieren en drijft en ontvonkt den mensch in alle deugden. En zij verhoudt zich in de eenheid van onzen geest als een bron en zij valt in dezelfde eenheid, waaruit zij ontspringt, juist zoo als een levende borrelende ader uit een levenden grond van den rijkdom Gods, bij wien het nimmer aan trouw noch aan genade ontbreken kan. En dit is het aanraken, dat ik meen en dit aanraken gedoogt en lijdt de creatuur; want hier is vereeniging van de bovenste krachten in eenheid des geestes boven de menigvuldigheid van alle deugden. En hier bij werkt niemand dan God alleen uit vrije goedheid, welke de oorzaak is van al onze deugden en van geheel onze zaligheid. In de eenheid des geestes, waar deze ader opborrelt is men boven de werken en boven de rede, maar niet zonder de rede. Want de verlichte rede en in het bizonder, de minnende kracht voelt dat aanraken; en de rede kan niet begrijpen noch verstaan de wijze noch de manier hoe of hoedanig dat aanraken is; want dit is een goddelijk werk en de oorsprong en de inval van alle genaden en van alle gaven en het uiterste middel tusschen God en het schepsel. En boven dit aanraken in het stille wezen des geestes zweeft een onbegrijpelijke klaarheid. En dat is de hooge Drievuldigheid, waar dit aanraken uit voortkomt. Daar leeft en heerscht God in den geest en de geest in God.