|
| |
| |
| |
| |
Ende met geneychden hoofde heeft hy sijnen geest gegeven. Joan. 18.
Stemme: Hoe legh ick hier in dees' ellende.
O Wonder boven alle wonder!
Die 't al bekleet, die hanght hier bloot.
O hemel, aerd', ô vier, ô donder
Hoe meught ghy sien uws Heeren doot?
Verjaeght van hier, die hem onteeren,
En sonder schaemte blasphemeeren.
Hy keert sijn aensicht van de Jooden
In hare boosheyt obstinaet
Die hem met groote wreetheyt dooden,
Alsoo verherdt door quaden raedt.
| |
| |
Hy slaet sijn oogen op sijn Moeder,
En maeckt Joannem sijnen Broeder.
Den goeden Jesus overladen
Met al ons sonden neyght sijn hooft;
Den Moordenaer neemt in genaden,
En hem het Paradijs belooft.
Hy wilt den peys met ons oock maken,
Als wy den quaden wil versaken.
Naer Adam onder 't kruys begraven
Hy laet sijn' oogen dalen neer;
Gaet met sijn heyligh bloet hem laven
En doet met hem verrijsen weer.
Hy wil de Vaders oock verblijden
En van den kercker weer bevrijden.
Oock laet op ons sijn oogen dalen
Met bloet, en tranen overdeckt,
En wilt sijn lijden ons verhalen
Eer dat hy na den Vader treckt.
Sijn hooft dat wort soo neer gedreven
Om ons den lieven kus te geven.
Met ons te zijn, zijn al sijn lusten;
Geen Moeder soo bemint haer kindt.
Sijn hooft begeert in ons te rusten,
Dat aen het Kruys geen rust en vindt.
Laet ons den Bruydegom ontfangen
Voor sijne lieve Bruyt gehangen.
Wilt na sijn leste woorden hooren
Waer uyt ons leven weer begint.
Sijn liefde luistert in ons ooren:
Ick heb u tot de doodt bemint.
Oock na de doot heeft dit gebleken
Wanneer sijn hert hem is doorsteken.
Hy neight sijn hooft voor sijnen Vader,
Is onderdanigh tot de doot.
O mensch', als u de doot komt nader,
Oock leght u hooft in sijnen schoot.
| |
| |
Hy laet sijn hooft soo willigh sincken,
Om onsen Kelck heel uit te drincken.
Hy heeft voor ons hem uitgedroncken
Met groote liefde tot den gront,
En ons het leven weer geschoncken,
Die waren tot de doot gewont.
Hy neemt op hem, en in sijn weyden
Gaet wederom sijn Schaepje leyden.
Hy spreeckt met neergeneighden hoofde
Den Vader voor sijn Schaepjen aen;
Ick heb volbracht, dat ick beloofde;
Laet nu den mensch' in vrede gaen,
Laet hem in mijnen naem verwerven,
Dat hy met goet berouw mach sterven.
| |
Siet dat Lam Godts, siet die de sonden der werelt wech neemt. Joan. 1.
Stemme: Waerom ô straffe Rosalijn.
O Nnoosel Lam om my geslacht,
O Jesu voor mijn leven omgebracht,
Om u sachtmoedigheit geleken
O sal ick my noch wreken,
Mijn sonden hebben u ontbloot,
Als eenen Moordenaer aen 't Kruis gedoot.
En niet de minste stem en hoorden
Ghy toonde noch aen haer den schoot.
O liefde boven alle liefde groot!
En droeght ootmoedigh voor u hoorens,
| |
| |
Een kroon van scherpe doorens
O boven alle menschen goet,
Soo menighmael geslagen tot het bloet,
En meer als tot vijf duysent wonden,
En noch tot meer gereedt,
O goeden Heer mijn sonden
O soeten Jesu vol van pijn
Hoe kan mijn lichaem noch soo dertel zijn?
En sal ick niet eens sonder klagen,
Met u mijn kruysken dragen,
Mijn hert noch door u liefde leeft,
Die my u vleesch' en bloet gegeven heeft,
En tot de ribben afgeschooren
U Schaepje langh verlooren,
O milden Jesu nu voortaen
En sult ghy voor mijn deur niet blijven staen.
Om uwen wil wil ick ontfangen
En niet meer laten hangen
U soo naeckt aen 't kruys.
Voor sijnen Wolf het Schaepje vreest.
Oock tot de doot benauwt was uwen geest,
En naemt u toevlucht tot den Vader
Om my den helschen wolf oock gaet,
O Heer u mede-schaepje niet verlaet,
En laet niet doolen van de paden
| |
| |
Het Schaepje laet de wijde baen,
En wilt altijt het enge paetje gaen.
Den breeden wegh had my verloren.
| |
Eenen goeden Herder geeft sijn ziele voor sijn Schapen. Joan. 10.
Stemme: Siet gunter komt.
O Goeden Herder, Jesu, van mijn hert,
Dat sonder u bywesen is in smert,
Bewaert u Schaepje van den helschen Geest,
Mijn ziel' hem meerder als de wolven vreest.
De wey van al mijn sinnen is u woort,
Waer na mijn ziele met haer krachten hoort,
Ootmoedigh voor u voeten neergedaelt,
Die u verlooren Schaepje weer onthaelt.
Mijn drincken is den alderschoonsten vloet,
O soeten Jesu van u dierbaer bloet
Voor my vergoten in het tranen -dal
Uyt de fonteynen van u wonden al.
Van uwe wey ghy my niet doolen laet,
En blijven in mijn sonden obstinaet:
Want uwe liefde niet mijn doot begeert;
Maer dat u Schaepje tot u weder keert.
Siet my naer uwen will' altijt bereyt,
O goeden Herder, die my niet verleyt;
Maer stelt op paden der Rechtveerdigheyt,
| |
| |
Den wegh alleen van mijne saligheit.
Ghy doet my volgen u verduldigheit,
En geeft de wol van u sachtmoedigheit.
Ghy maeckt oock dat u Schaepje vruchtbaer is,
En weer ontweckt door u verrijsenis.
Alleen den goeden Herder zijt ghy my;
Door u van alle quaden ben ick vry
Ghy voor u Schaepjen uwe ziele geeft,
Door uwe doot weerom de mijne leeft.
Wanneer den avont van mijn leven nackt,
Naer u, mijn rust, alleen mijn herte snackt.
O goeden Herder by u Schaepje blijft,
En dan den helschen wolf van my verdrijft.
| |
Aenspraeck van den lijdende JESUS tot een medelijdende ziele.
Voedt mijn Lammeren. Ioan. 21.
U hert.
MEt te dencken op mijn lijden,
Dat u brenght tot medelijden.
| |
Uwen mondt.
MEt u sonden te belijden,
Die zijn oorsaeck van mijn lijden.
| |
U oogen.
MEt het lesen van mijn lijden,
Dat u namaels sal verblijden.
| |
U ooren.
MEt te hooren na mijn lijden,
Dat u doet de sonde mijden.
| |
| |
| |
U handen.
MEt het raken van mijn zijde,
Dat u wapent in den strijde.
| |
U voeten.
MEt te volgen alle tijden
Mijn verduldigheit in 't lijden.
Voorts vereenight all' u leden
Met het geen'ick heb geleden,
En ghy leven sult in vreden.
| |
Een van de Ruyters heeft met een Lancie sijn zijde open gedaen. Joan. 19.
Stemme: Lest lach ick onder eenen Boom.
ICk in mijn hert voel uwen brandt,
En heb berouw van al mijn sonden
Als ick met Thoma steeck mijn handt
Gekruisten Jesu in u wonden.
Wel mach ick roepen: Hoe bemint ghy my
U hert doorloopen is mijn hol,
Waer in u Duifje neemt haer vluchte,
Van alle deuchd', en liefde vol,
Waer in mijn ziel neemt haer genuchte.
Uit uwen zijde, maeckt mijn lijden soet.
Mijn hert van uwen pijl geraeckt,
Van uwe liefde weer doorlopen
Alleen naer u fonteine snaeckt
Het eenigh eindt van al mijn hopen,
| |
| |
En van u liefde nimmermeer en scheyt.
U hert alleen is mijnen throon,
O Jesu Vader der genaden,
Waer in ick in mijn lijden woon
En leer de werelt heel versmaden.
Maer uwen soete naem mijn hert verheucht.
O Manna vol van alle smaeck
Tot mijne saligheyt verheven,
In u alleen is mijn vermaeck,
Die my belooft het eeuwigh leven.
O goeden Heer niet eeuwigh my verstoot.
| |
Een ander.
Stemme: L'avignone. Of: O cierlijck cieraet.
Vol liefde, ghy laet u borst oock open slaen
Ghy zijt mijn hoop', en mijnen schoot,
U Sijde vol lijden, vol pijn
En weer mijn liefde leven doet.
O Jesu, ghy laet my sien uws herten grondt,
| |
| |
Leyt my weer in uws Vaders Huys.
En weer ontdoyt al mijnen vorst.
Ontsloten, den langh voorseyde Steene-scheur,
Die voor u Duyfken open staet.
Hier vlied' ick, hier mijd' ick, veracht
De kracht van d' helsche macht,
In Jesus herte vast geset.
O langh gewenschten ganck
Waer door ick van uwe groote liefde kranck
In mijne doornen heel verwert.
Mijn ruste, mijn luste zijt ghy
Mijn nestjen is u Doorne-kroon.
De liefden, ontsteken oyt in 't aertsche dal!
Om uwe slaef te lossen weer.
U wonde mijn sonde, mijn straf
Neemt af, haelt uyt het graf.
V Joncxkens sijn weer opgestaen.
| |
| |
| |
Anagramma.
Op my douwen laet U wonde
En uytwisschen al mijn sonde.
| |
Een ander.
Stemme: Als't begint.
Naer u snaeckt mijn hert,
Soeten Jesu mijn fonteyn.
En ghy wast mijn ziel' onreyn,
Daer ick u wonden my sien open gaen.
Heer wat hebt ghy al voor my gedaen!
Genoegh my wasschen kan oock eenen traen.
Laet woonen in u open Sy.
Hier van alle quaden ben ick vry.
Voor mijn leven uytgeperst.
Met u heyligh bloet ververst;
Laet vliegen haer in 't diepste van u ziel
Die voor my in dees' ellende viel.
Door uwe doot het leven ick behiel.
Laet woonen in u open Sy.
Hier van mijnen Sperwer ben ick vry.
| |
| |
Van u Bloet voor my gestort.
Mijne ziel gedreven wort.
Van al de baren, die mijn Schipje lijdt,
En in 't einde van den lesten strijdt,
O Jesu door u wonden my bevrijdt
Laet woonen in u open Sy.
Hier van mijnen vyandt ben ick vry.
Hier de liefde doet gewelt
Voor mijn schult ick ween.
Hier mijn hert in tranen smelt.
Dit water, Heer, uyt mijnen put ontfanght,
Daer u soete liefde na verlanght,
Die aen het Cruys om al mijn sonden hanght,
Laet woonen in u open Sy,
Hier van mijn misdaden ben ick vry.
En my nackt de naeckte doot.
En ontfanght in uwen schoot.
Geeft dan, ô lieven Jesu, my de handt,
En bevrijt my van den Helschen brandt.
Leidt mijnen geest dan in 't beloofde Landt.
Laet woonen in u open Sy:
Door u lijden maeckt my eeuwigh bly.
Mijn hert alleen bewoont,
| |
| |
| |
Ende door u selfs ziele sal een sweert gaen, Luc. 2.
Stemme: Het glas van mijn geneught.
My tot berouw sijn wonden al vermanen,
Den liefsten Heer is doot,
Diep in mijn hert die plant oock alle seven.
Als ick u doot aenschouw,
Ick sien het heyligh hooft,
Om al mijn ydelheyt, en quaet behagen.
Doorsteeckt oock met u vrees,
Mijn wederspannigh vlees;
Dat ick naer u gebodt alleen mach hooren,
| |
| |
Sal ick al mijnen nijdt noch niet uytspouwen?
Hoe heeft mijn Kruys verdruckt
Het Kruys my was te swaer, ghy moest het dragen.
Ghy naemt dit pack my af,
Ghy droeght die sware block,
Ick wil die soete wet niet meer versmaden.
Ick sal niet meer voortaen
De liefd' noch open houdt
Wie kander van u liefde noch wanhopen?
O laet ons in den strijdt,
Met groote pijn doorboort
| |
| |
Hecht my weer aen u woort,
Ick nu voortaen wil liever met u sterven,
Als om de werelts vreucht,
Die weinigh my verheucht,
Dit herte moest ick sien, het is ontslooten.
U liefde met u eigen bloet beschreven?
| |
Doet aen den Heere Iesum Christum. ad Rom. 13.
Stemme: Droef heyt is mijn plaisier.
Siet den gekruisten Jesum aen.
Siet het onnoosel Lam geslacht.
Voor u siet dragen Godt den Soon;
En ghy kroont u met u gout,
Van sijn ootmoedigheit niet hout.
| |
| |
En van de schoonheit heel berooft,
En na de mode gefriseert.
Sijn aen sicht is bevleckt,
Met bloet, en fluimen overdeckt,
En met u hooveerdy belet.
Hem voor sijn lieve wange slaet,
En vuile liefde, wort gekust.
Voor u sijn heiligh bloet gestort,
U minne-brieven schrijven moet.
Als eenen Dief om u misdaet,
Met binden uwen Serviteur.
Gesleypt, geslooten, en bespot,
En in u vreuchde dach, en nacht.
Sijn Kruis hy dragen moet;
U sijn exempel volgen doet,
Om na te volgen uwen Heer.
Op 't Kruis wort hy geleidt
Van u wellusten hem bereidt,
Op sachte pluimen slapen gaet.
En krijght hier niet als eeck, en gal,
En ghy dit niet en denckt
Die dagh en nacht soo drinckt, en schenckt.
| |
| |
Dat hy voor u geleden heeft,
Niet en vergeeft het minste quaet.
In desen Spiegel blijckt,
Dat hem de werelt niet gelijckt.
Naer hem, ô mensch', alleen
Siet met Maria Magdaleen.
Ghy sult het aerdtsche goet
Oock hebben onder uwen voet,
Haest rucken af al u cieraet.
De doorne-kroon van uwen Heer,
U kemmen, en friseeren sal.
En 't riet sal uwen waeyer zijn;
U pracht sijn purp're kleet,
En u blancketsel sijnen sweet.
Sijn wonden u juweelen al;
Den witten rock u Nachtbancket.
De Lancy, die sijn hert doorstraelt;
Sijn vlees met groote pijn
Aen 't kruys gespannen u sattijn.
Meer als vijf duysent in 't getal,
Sal u borduersel zijn altijt.
Den doeck, daer sijn gelaet
Beweegelijck gedruckt in staet,
En uwen Spiegel aen u zy.
| |
| |
Het beste deel u poeyer-doos;
En al sijn wonden u warandt;
Sijn naecktheyt u gerief;
Den Tijtel uwen Minne-brief.
Van Jesus wesen aengenaem.
En wilt ghy niet verlooren gaen.
Een ziel' hem niet behaeght
Die niet met hem haer kruys en draeght.
| |
Antwoort Van een bekeerde ziele.
Stemme: Langhs de groen bedeckte wegen.
NU ben ick den strick ontvlogen,
En van 't werelts net ontwert.
Godt is 't wit nu van mijn oogen,
En fonteine van mijn hert,
Die my uyt sijn hert laet stralen
Die tot my quam nederdalen,
Niet en sal voortaen verblijden
My de valsche werelt meer;
Maer alleen het heyligh lijden
Van den alderliefsten Heer,
Die my voor sijn Bruyt verkooren
Sonder mijn verdiensten heeft,
Al mijn hert sal hem toehooren,
Sonder wïen het niet leeft.
Mijn gebeden sullen wesen
Als hy in den Hof begint.
| |
| |
In sijn wonden sal ick lesen
Hoe dat hy my heeft bemint.
Sijnen Minne-brief geschreven,
En getekent met sijn bloet
Sal my sijn den hooghverheven
My geen ander kan behagen,
Jesus is alleen my schoon.
Voor mijn proncksel sal ick dragen
Op mijn hooft sijn doorne-kroon;
Met die scherpe tanden kemmen,
En friseeren sal mijn haer,
En mijn dertel vleesch soo temmen;
Sijnen sweet sal my blancketten
In den Hof voor my gestort,
En sijn heyligh bloet rosetten,
Soo mijn hert gesuivert wort.
Mijn pendanten sijn de tranen
Uit sijn oogen neergedaelt
En het Schaepje, dat noch dwaelt.
Voor mijn perlen tel de wonden
Soo veel duisent in 't getal;
En die druppels om mijn sonden
Uitgestort, zijn mijn koral.
Al die roeden, swepen, spooren,
Die hem slaen met groote pijn,
En de nagels, die doorbooren,
Nu mijn naeld', en spellen zijn.
Al die ketens, en die banden,
Daer hy mee gebonden gaet,
Sijn de ringen van mijn handen
En alleen mijn hals-cieraet.
My sijn koorden Braseletten.
Mijnen waeyer is sijn riet,
| |
| |
Op die Schepter sal ick letten;
Sien wat Iesus my gebiet.
Laet de werelt my begecken
Nu van al haer banden vry,
Mijnen Iesus sonder vlecken
Is den Spiegel aen mijn zy.
Die het beste deel verkoos
Haer Albast're bus ick leene
Voor mijn silv're poeyer-doos.
Sijnen witten rock, en doecken
Sijn mijn hembd', en nacht-packet.
By Pilatus sal ick soecken
Voor mijn handen sijn Lampet.
Iesus open houdt sijn handen
In het eynde mijn warandt:
Mijnen geest daer in sal landen:
't Kruis sal sijn mijn Ledekant.
Het is tijt van op te houden,
My sal nimmermeer berouwen
Aen sijn zijde wil ick sterven;
Met mijn kruisken volgen naer,
En het Paradijs verwerven
Met den goeden Moordenaer.
| |
| |
| |
Oeffeninghe in het lijden Christi voor een Maget in haer Hantwerck.
Stemme: Langhs de groen bedeckte wegen.
ALs het tijdt is van te wercken
Ick en doe dat niet alleen:
Mijn twee Susters my verstercken
In den arbeyt ben verduldigh
Om het lijden van den Heer,
En met Martha ben sorghvuldigh
Voor de nootdruft, en niet meer.
| |
In 't Bordueren.
Soeck ick mijnen Bruydegom
Oock mijn hert hem wederom.
Voor mijn voorbeelt zijn gegeven
My sijn deuchden allegaer
Naer getekent uyt sijn leven
In sijn lijden, en tormenten
En hier vind' ick d'instrumenten,
Daer ick mee beginnen sal.
Al sijn uytgetrocken haren,
En sijn koorden Draeyen zijn,
En sijn vleesch' op 't Kruys als snaren
Uytgereckt is mijn Sattijn.
My de Lancy, die doorstraelde
Met haer punt sijn droevigh hert
Sal hier dienen voor mijn Naelde,
| |
| |
En doorsteken my verhert.
Silver is hy mensch ontfangen,
En sijn Godtheyt is mijn gout,
Peerlen vind' ick op sijn wangen,
Met sijn tranen overdout.
In sijn wonden laet my schijnen
My voor eerst den droeven Nachte
Voor mijn swarte zijde dient,
Waer in 't Lam den Wolf verwachte,
Sijnen vyandt noemde vrient.
Van den alderhooghsten Heer,
Die den Sondaer niet versmade,
Gaf hem oock een kusken weer.
Vierigh root al sijn gebeden
In den Hof voor my gestort;
Met de kleyn Violen wort.
Wit is sijn onnoosel leven
Met den witten rock bekleet;
Vlammigh sijnen anghst en beven;
Purper sijnen rooden sweet;
Bleeck sijn uitgepijnight wesen,
En beschaemtheyt Carmosijn
Uyt sijn naecktheyt opgeresen,
En sijn suchtjens Columbijn.
Geel de gal aen hem geschoncken,
En sijn bloet mijn Vermilioen,
Dat mijn hert weer doet ontvoncken,
En sijn Doorne-kroon het Groen.
Blaeuw en Paers is hy geslagen
Als een Lam ter doot geleyt.
Soo verduldigh sonder klagen
| |
| |
Die koleuren veelderhanden
Van sijn liefd' en lijdtsaemheit
Ick ontfange van sijn handen,
Ick die wind' op de Bobbijnen
Van mijn sinnen, en begin.
Die gedachten noit verdwijnen,
| |
In't Spinnen verbeeldende de geesselinge.
ALs ick my begeef tot spinnen
Is den Spinrock sijn Colom.
Soo beweeght weerom mijn sinnen
't Sachte Vlas daerom gewonden
Is my sijn sachtmoedigheyt
Alsoo vreesselijck gebonden,
En voor my tot meer bereyt.
Als ick 't Vlas begin te plucken,
En het Wiel begint te gaen,
Sien 't gespuis sijn hayr uytrucken
En rontom met swepen slaen.
Als de draeyen nederdalen
Sien het heiligh bloet oock stralen
Uit sijn Lichaem vol van pijn.
En soo loopen mijn gedachten
Met die draeyen om sijn hert,
Die mijn hert weerom versachten,
En my troosten in de smert.
Als het vlas is afgesponnen,
En mijn wiel oock stille staet,
| |
| |
Is sijn lijden eerst begonnen;
Veerder noch sijn liefde gaet.
| |
In 't Spelwercken verbeeldende de Krooninge.
IN mijn Spelwerck sien de knechten,
En mijn sonden voor Godts Soon,
Voor den hooghsten Coninck vlechten
Voor mijn Kloskens hou de stocken,
Met de welcke tot het bloet
Drincken in den Scherpen-hoet.
Al die steecken sijn de wonden,
En die draeyen druppels zijn.
Jesus met alsoo veel monden
My verhaelt sijn groote pijn.
Al die doornen zijn de Spellen,
En het Kussen is sijn hooft.
Soo gaen ick sijn wonden tellen
En mijn werck den Heere looft.
| |
In 't Naeyen verbeeldende de Kruycinge.
WIl ick naeyen, hier met hopen
Vind'ick Naelden even scherp,
Die sijn heyligh hooft doorlopen,
En ick nimmermeer verwerp.
't Hooft vol wonden met sijn baren,
Dat mijn hert noch smelten doet
Is mijn Klouwen en mijn Garen,
Mijnen Priem is oock den dooren,
En geen ander Scheer ick soeck,
| |
| |
Als die 't Lam heeft afgeschooren,
En sijn Lichaem is mijn Doeck.
My sijn Riet dient om te meten,
En den kouden, herden steen,
Waer op Christus heeft geseten
Is mijn Kussen dan alleen.
Als ick 't doeck hier op gaen hechten
Met een Spel, ick sien 't gespuys,
Sien de goddeloose knechten
Hechten Jesum aen het Kruys.
Aen de plompe nagels hangen
Sien ick het onnoosel Lam,
Dat naer ons, en sijn verlangen
Ons alsoo verlossen quam.
My sijn alderleste woorden
Dienen voor den tusschen-sangh,
Die sijn 's Moeders hert doorboorden,
Soo met hem aen 't Kruys ick hangh.
Als ick soo met Godt verkeere,
En den heelen dach soo bidt.
't Eynd' is den Gekruysten Heere.
Sijnen hemel is mijn wit.
| |
Vrage van de Bruydt. Cantic. 8.
My gedachtigh in u Rijck.
Een met uwen will' in al.
Dat ick niet in sonden val.
Want de Liefde is sterck,
Die maer u alleen bemint,
Haer geen tegenspoet verwint.
|
|
Auteursrechtvrij
