|
| |
| |
| |
| |
Den Geestelijcken hemelvaert.
Want onse wandelinge is in de Hemelen. Philip. 3.
MEn seght dat desen Vogel leeft
Van 't geene dat de locht hem geeft.
Hy daer den soeten hoonigh smaeckt,
En na geen aerdtsche spijs en haeckt.
Wel ons beschaemt dit kleyn gediert
Alleen dat door den Hemel swiert,
Met recht genoemt naer 't Paradijs,
En boven alle menschen wijs.
| |
| |
O gierigh hert, ghy met den Gier
Blijft sitten op een aes alhier,
Blijft steken met de neus in 't slijck
Het vuile vercken wel gelijck.
Vergadert goet, hier namaels quaet,
Waer door u ziel verlooren gaet.
Eens met den vogel opwaerts gaept,
En daer de volle vreuchde raept.
Eens maer gesmaeckt het eeuwigh goet
Het tijdelijck vergeten doet.
| |
Hoe vuyl is my de aerde, als ick aensie den Hemel. S. Ign. in vita.
Stemme: Gailiarde Anglois. Of: Trouw min ick draegh.
ALs mijnen geest daelt in een schoon valley
Tot mijn vermaeck beschildert van de Mey.
Mijn hert terstont om hoogh is weder opgetogen;
Een schoonder Schildery bestraelt aldaer mijn oogen.
Als ick daer sien voor my bereit
De kroone der Rechtveerdigheit,
O werelt vol bedroch, en quaet
Den dageraet gepurpert van de Son,
Veel schoonder is als uwen Salomon,
Veel schoonder is het Hof, en schoonder zijn de Zalen
Van 't hemelsche Palleis, die mijnen geest onthalen.
Het Firmament met wolcken overdeckt
Mijn hert, en sin van uwe schoonheit treckt.
Dit hemelsche cieraet, die schoon Tapisserien
Verachten doen u gout, en al u pronckerien.
Wanneer ick sien rontom den hemel gaen
Den wech van melck, die schoone silv're baen.
| |
| |
Roep ick: hoe vuyl my zijn, ô werelt, u rivieren!
Die uwen aerdtschen kloot vermakelijck omswieren.
Den Regenboogh, den schoone Sonnen-randt;
De Sterren in het firmament geplant
Versoeyen uwen hof, en al u schoone bloemen,
Die van de schoon coleur, en ydelheit haer roemen.
Als ick de Maen in hare volheit sien,
U ick niet meer ô valsche wereldt dien.
Oock ront is uwen bol; maer hol en niet van binnen;
Meer uwen valschen schijn en wil ick niet beminnen.
De schoone Son, het gulden hemels oogh,
Mijn ziel en al mijn sinnen treckt om hoogh,
En toont my 't eeuwigh goet, en 't stondich doet verachten.
O Werelt 't is maer slijck, dat gy my doet verwachten.
Als mijn gesicht loopt om het firmament,
Mijn hert aldaer stelt eeuwighlijck sijn tent.
Voortaen wil ick om hoogh met den Apostel vliegen.
Voortaen en sal niet meer de wereld my bedriegen.
Wanneer op d'aerd'ick vallen sien een Sterr',
Ick roep: hoe valt ghy schoonen Lucifer!
O mensch' om een vermaek, hoe valt gy so van boven?
Om eene korte vreughd van d'eeuwige verschoven.
Aensiet aensiet voor u bereyt
De Kroone der rechtveerdigheyt.
Op 't eeuwigh goet u oogen slaet,
Ontgaet het eeuwigh quaet.
| |
| |
| |
Wie sal my vederen geven als van eender Duyven, en dat ick sal vliegen ende rusten. Psal. 54.
Stemme: d'Engelsche Klocken-dans. Of: Vive mi Jesu, vive, Salva me.
O Lieven Vader, Jesu, van mijn hert
U te derven is my groote smert.
O komt my nader: want mijn grootste pijn
Is ô Jesu sonder u te zijn.
Want alleen mijn saligheyt
Is u soete tegenwoordigheyt.
Uwen geest my leven doet,
Sonder u ick sterven moet,
En verlaet my niet ô Jesu soet.
By my wilt blijven, of met u my leyt,
Daer ick ben met u in eeuwigheyt.
In my wilt schrijven met u heyligh bloet,
Dat alleen mijn dorstigh hert voldoet,
Af te dwalen na de werelts eer:
Van de werelt treckt mijn oogh
Met u hant spant mijnen boogh,
En mijn schiet-gebeden drijft om hoogh.
Wanneer u wesen in mijn oogen schijnt,
Al de nacht van mijnen rouw verdwijnt.
My weer genesen kan alleen een woort
In mijn droevigh hert van u gehoort.
| |
| |
En niet meer in d'oude sonden val.
Dan en isset my niet swaer
En u met mijn Kruyske volgen naer.
Wanneer beginnen sal mijn liefde weer
Uwe goetheyt, alderliefsten Heer,
Alsoo beminnen, dat ick mach weerom
Voor u sterven, mijnen Bruydegom.
Weer te geven al mijn bloet
Voor u liefde, mijnen Herder goet,
Die door uwe doodt bereyt
Hebt voor ons de saligheyt,
Die beminnen u bermhertigheyt.
Wie sal my geven vleugels, dat ick mach
Naer u Jesu vliegen nacht en dach
En eeuwigh leven in u saligh Hof
Daer men niet en hoort als uwen lof?
En in u, mijn Center rust,
Die versaden kondt al mijnen lust.
Laet ontbinden my de doot;
Van de werelt my ontbloot,
Dat ick vliegen mach in uwen schoot.
| |
Een ander.
Stemme: Gelijck een Roosje teer.
En neemt alleen de vlucht
| |
| |
Naer uwe Liefde, mijn schoone fonteyn,
Die my maer kan verblijden,
Wilt my van de banden van mijn lichaem onreyn,
Den strick van 't aerdtsche goet,
Van mijn begeerlijckheyt,
Die vast houdt mijnen voet,
O Jesu mijnen verlosser ontdoet,
Van den strick der sonden heel ontbonden, my doet,
Vervult mijn hert, en sinnen.
De vleugels van mijn hert,
In staet, en eer verwert.
In welcke netten het helsche Serpent
Heeft eerst mijn hert gevangen.
Jesu laet u glory zijn alleen al mijn endt.
Komt Heere Jesu, S. Joannes, Apoc. 21.
| |
Begeerte om te volherden in de liefde Godts.
Stemme: More Platino.
Wilt stillen ons tempeest,
Verlost ons van de sonden
Waer toe ghy zijt gesonden
Van Christus hier op d'aerdt.
| |
| |
Van buyten, en van binnen
Verwermt ons traegh, en kout,
Meer als het aertsche gout.
En laet, ô Heer der Heeren
Niet anders ons begeeren.
Soo sal ons niet bedriegen
Eens uyt dit sondigh leven,
Ver meerdert dit verlangen,
Den goeden will' ontfangen
Dit vier laet eeuwigh branden
Sijn 't hout van onsen brandt;
En daer voor danckbaer zijn
Vroegh voor den morgen-schijn.
Van 't quaet wilt ons bevrijden,
Waer door ons vier gaet uyt,
En laet ons oock belijden
| |
| |
Ons vier niet uyt en doet;
Maer meer de liefde voedt.
Het vier sal op mijn Autaer altijt branden. Levit. 6.
|
|
Auteursrechtvrij
