Abbingawâld

[p. 5]

Hjerst

[p. 7]

1

Oktober yn Abbingawâld. In stoarmfleach komt del yn de doarpsstrjitte. Wat blêden fan de rjochtknipte linebeammen sweve yn 'e loft en stowe dan risseljend oer de stiennen. Yn 'e hoeke by de âlde stinsmuorre boartsje se krijoan. Efkes letter falle tsjokke drippen út de swarte loft.

In hûn rint slûpsturtsjend op 'e lytse stientsjes oan 'e kant, sykjend om in ûnderkommen. In bakker mei in wite kile oan falt mear fan syn fyts as dat er der ôfstapt en triuwt dan hastich syn karke yn de lijte fan in stege. ‘De simmer is oer, Hoitema!’ ropt er tsjin in man mei in grut brún burd, dy't, de hân oan syn flambard, fan de oare kant de strjitte oansetten komt. ‘Ja, hjir kinne wy wol efkes droech stean.’

‘It komt te gau, Berga,’ seit de skilder Hoitema. ‘Ik moat in hjersttaferiel meitsje foar de Adelheidfundaasje, mar wolle jo wol leauwe, dat ik juster út 'e bosk weireind bin? En hjoed komt der ek gjin sprút fan. As it sa trochgiet, binne de hjerstkleuren ferblikt, ear't ik it ding ree haw.’

‘Jo meitsje fierste folle drokte,’ ornearret de bakker; ‘fervje dochs even sa'n ding by jo thús. In skilder moat op 't lêst ek in bytsje fantasije ha. En de hillige Veronica sjocht der dochs neat fan.’

De skilder suchtet.

‘Der sil wol net folle oars op sitte. Nee, de hillige Veronica hie faaks noch leaver in borduerd mûntsje of sa oan it lewant, mar der komt wolris oar folk op 'e Adelheidfundaasje, dat der mear ferstân fan hat.’

[p. 8]

Hy sjocht de strjitte út, dêr't de rein oer jaget.

‘Wat in waar, beesteftich.’

‘Hjerst, foargoed hjerst,’ seit bakker Berga. ‘Skilderje dy wylde loften mar, dan hoege der net ienris giele blêden by. Of skilderje de hillige Veronica sels en set dêr “hjerst” ûnder, ha, ha, dat komt krekt út,’

‘De symbolyk is yndie faak dúdliker en djipper fan wêzen as it realisme,’ praat de skilder, ‘mar ûnder in portret fan de hillige Veronica moast “winter” stean. Yn har siele is it gjin herst mear, mar winter, djippe winter.’

It wurdt no ljochter boppe de huzen oan de oare kant. Flarden wolken komme skeanoer; it reinen hâldt ynienen op.

Bakker Berga docht it lid fan de koer foar op syn fyts iepen. ‘Dat falt my nochal ta; de koeke en de krintebôle fan boargemasterske binne droech bleaun. Dat folk hat altiten safolle gedonder. Men wurdt mar opkommandearre oer de telefoan en as it daliks net brocht wurdt, kriget men praatsjes.’

De hege bûkelbeammen, dy't men oer de huzen hinne sjen kin, ljochtsje no giel en brún op yn de sinne. De bakker en de skilder sette ôf. Efkes letter skynt de sinne ek op 'e reade dakken. Mar yn it westen komt al wer in skip mei soere apels oandriuwen.