Abbingawâld

[p. 11]

3

Master Walinga hat dit jier de haadakte helle. It hat in swiere striid west. Seis kear is er sakke, mar no, de sânde kear, hat er it rêden. Der hinge foar him nochal wat fan ôf: hy hie sa heal en heal ferkearing, al jierrenlang, mar it wie ôfpraat, dat it tinken wurde soe, sa gau't er de haadakte hie. Dat is lykwols oars gien. Saapke Berga, dêr't er mei ûnder de geboadens hope hie te kommen, fûn alderhande ferlechjes en no is de hiele ferkearing út. Ja, dat wie net sa moai fan Saapke Berga, en hiele Abbingawâld sprekt der ek skande fan. Wat ferbyldt dat waanwize mirakel har? Sels hat hja al in kearmannich omdôch besocht de akte solosjongen te heljen en lju, dy't it witte kinne, sizze, hja kriget dy nea.

Mar master Walinga, dy't der mear as tsien jier oer dien hat om de haadaktedraak te ferslaan, hat ek de moed net opjûn, Saapke dochs nochris te krijen.

In wykmannich is itjinge tusken harren wie, út en hy hat har al dy tiid net sjoen. Op dizze rûzerige oktoberdei lykwols mient er, dat er har wer efter de gerdinen sjocht, as er út skoalle komt. Foarhinne stie hja dêr ek altiten.

Soe it sa wêze? Hy draait syn bleek holtsje wat om, mar dan komt de wyn der tusken; rûts, dêr waait syn hoed oer de strjitte. Master en twa skoaljonges sette der hastich efteroan; de jonges gripe it brune ding. As master it weromkriget, is er Saapke har hûs al fier foarby.

Der is wer wat moed yn master Walinga kaam. Hy begjint syn

[p. 12]

kânsen by Saapke wer wat heger te taksearjen. Hy floitet, mar it skriele wyske ferstoot daliks troch de hurde wyn.

By syn kosthûs komt er mynhear Wessels, in pinsjonearre spoaramtner, tsjin.

‘Dei, mynhear Wessels,’ seit master Walinga, dy't in bêst sin hat, tsjin de âlde dwerskop. ‘Min waar.’

‘Dat moatte jo net sizze,’ ornearret de âld keardel. ‘As de sinne skynt, is it noch lekker.’

Dat is mynhear Wessels. As men op in waarme dei tsjin him seit: ‘Hjit hjoed,’ antwurdet er steefêst: ‘No, der waait dochs noch in frisse wyn.’

Master Walinga hâldt in glimke yn. ‘Myn hoed is oars al ôfwaaid,’ seit er.

‘Dan hawwe jo gjin goede hoed. Sjoch,’ en mynhear Wessels wiist nei syn fiis swart dopke, ‘dy is noch nea ôfwaaid. Mar dy haw ik ek goed útsocht. Jo hawwe jo tink ik mar wat yn 'e hannen stopje litten, doe't jo dy hoed kochten.’

Master Walinga tinkt oan in trelit, dat er ris meimakke hat: mynhear Wessels stie yn 'e bosk te sjen nei it kapjen fan in hege beam. It gyng him net nei 't sin, want hy sei tsjin de mannen: ‘Jimme moatte net sà slaan, mar sà,’ dêrby wat meneuvels meitsjend mei syn stôk. Ien fan de lju joech him doe it folgjende beskie: ‘As jo net hastich de sokken deryn sette, slaan ik sa,’ en hâlde him de bile boppe de holle. Doe wie mynhear Wessels yn in sucht fuort.

Mar nee, master Walinga mei syn sêftsedich aard wol de âld man net foar de holle stjitte.

‘Kom,’ seit er, ‘ik sil mar sjen, dat ik wat te iten krij. Dei, mynhear Wessels.’

‘Dei,’ seit dy. ‘Mar it is jo eigen skuld mei dy hoed.’ It lêste wurd sil hy hawwe.