Abbingawâld

[p. 15]

5

Foar Laerman baron Tinnegieter is de hjerst langer mear en mear in tiid fan opwining en argewaasje. Hy is in swiere keardel mei oanlis foar wettersucht en wend oan in goed, alhoewol jitte net fleurich libben. Syn twa soannen binne diplomaten, syn frou is by him weirûn. Thús hat er in soarte faktotum, dat him yn alles bystiet; it is goed, dat der immen is, dy't him wat helpt yn ûnderskate deistige dingen, want oars rûn Laerman baron Tinnegieter der nuver hinne.

Laerman baron Tinnegieter preuvelt wat, as er yn de skimerjûn troch Abbingawâld hompelt. Fier wei, heal efter de beammen, hinget in stikje moanne; it rûst noch wol yn de blêden, mar de buoien binne te'n earsten wat ôfsakke, sa't it liket. Laerman baron Tinnegieter hat de stikken even trochsjoen foar de sitting de oare deis; der is wer frijwat streuperij by, hat er wol sjoen. Hy hat it nea ferneare kinnen, dat der minsken binne, dy't har om de hillige jachtrjochten net bekroadzje. Yn dit gefal komt dêr by, dat der inkelde streuperijsaken op 'e rol steane dy't frijwat swak binne. En Laerman baron Tinnegieter hat nearne mear it mier oan, as om in streuper frij te sprekken.

Dêr prakkesearret er no oer en hy repetearret, wat er tsjin de lju sizze sil om har der yn te lûken. Hy is oars net sa'n minne keardel; hy mei der ornaris wol oer, mei syn klanten in bytsje gesellich te petearjen en te striden. Foar gewoane dingen plichtet er mei de straffen ek net heech yn 'e beam te sitten. Der binne wetten, dêr't er it net op stean hat. Fergripen tsjin de arbeidswet

[p. 16]

begjint er trochstrings te berjochtsjen mei de fraach oan de ‘verbalisant’, oft dy it sa slim achtet, dat de lju wat langer arbeidzje. As it om fergripen tsjin de jachtwet giet, ferstiet er lykwols gjin grappen. Dan is alles bloedige earnst by him.

Laerman baron Tinnegieter hat sels fan jong ôf in ferwoeden jager west, mar syn grou lichem en syn swiere skonken sitte him de lêste jierren frijwat yn 'e wei. Hy giet der no allinne noch mar op út mei withoefolle driuwers, dy't it wyld syn kant útjeie. Hy stiet dan tsjin in beam oan en sjit, wat er reitsje kin. Fansels, hy leit op dy manear noch wol wat del, mar de rjochte aardichheid is der dochs ôf. Foarhinne swalke er dagen yn it frije fjild om mei syn hûn; dat wiene oare dagen. Dan fielde er him hjerstmis sa'n heal natuerminske. Yn dy tiden moast er besykje, snoader te wêzen as it wyld. No fielt er him sa altemets in moardner allyk, wannear't er tsjin de beam oanstiet en de iene knyn nei de oare sjit.

Nee, Laerman baron Tinnegieter hat it goed fan iten en drinken, mar oars is net alles goud wat der blinkt. Faaks, dat syn ôfsakjen as jager him noch lulker makket op 'e streupers as foarhinne. Hja binne bretaal tsjintwurdich, dy streupers; de gemeentepolysjes moasten wat better op 'e jacht tasjen. Mar boargemaster Suringa seit, dat dy wol wat oars te dwaan hawwe en it moat sein wurde, dat by dy fjildwachters it respekt der ek wat út giet. Tsjin syn heit spile al dat polysjefolk tuike tuike moai waar, mar om him jout it in bedroefd bytsje.

As it heal kin, moatte der moarn gjin frijspraken falle. Mar as dat streupersfolk yn berop giet? Hegerop, by de rjochtbank, hawwe se wolris deskundiger west yn jachtwetsaken as tsjintwurdich, achtet Laerman baron Tinnegieter; boppedat wurdt dat soarte saken dêr neffens him fierste folle útpluze. Men wit hjirsa dochs better wa't streupers binne as dêrjinsen?

Soms tinkt Laerman baron Tinnegieter, dat it net goed giet mei de wrâld. ‘Hja komme net frij, hja komme net frij,’ preuvelt er. Dan docht er midden yn it doarp in lyts boadskip tsjin in beam oan.