‘Kom hjir ris, dan sil ik jo deryn bestopje,’ biedt Geart Hylkema oan, mar hy lit de tekken wat sakje; de brekken moat men thús mar gewaarwurde, as hy syn persinten al hat. De minsken laitsje wat; der wurdt twa gûne bean, ienkear, oarde kear, dan komt der noch wat by en in timmerfeint, dy't kommende maaie trouwe wol, wurdt de keaper foar in ryksdaalder.
In potkacheltsje giet foar fjirdel gûne fuort; in twapersoans izeren ledikant foar trije ryksdaalders.
‘Dit is antyk,’ seit Geart Hylkema, en hy hâldt in houten piperakje yn 'e hichte, ‘út 'e tiid fan Napoleon.’ It ding bringt twa gûne op, in kwartsje mear as it yn de bazar yn 'e stêd, dêr't it kocht is, koste hat.
Och, it is ek al gjin oar boelguod as de measte. Noch wat stuollen, in grutte en in pear lytse tafels, in pear koperen blompotten en wat diggelguod fan alderhande soarte wurdt oanbean en flot ferkoft en dan rint it ek al wer op in ein,
It falt somlike minsken wol op, dat Geart Hylkema net sa snedich is as oars, mar it sil wol fan de kjeld komme, tinke hja; hjasels hawwe der ek wol oan, dat hja de waarmte hâlde kinne. Ja, ja, mei in wykmannich is it Sinteklaas; de tiid sjit al wer op.
De briedstoel fan Freark ho ho belânet by in komelkerke; trije fyftich, it komt stoef genôch oan, mar men wol mei de lange jûnen ek wolris wat maklik sitte.
Ut ien fan de tafels falt in laadsje en yn dat laadsje blykt Feikje’ trouboekje noch te sitten. ‘Hjirsa dat ding,’ seit Geart Hylkema tsjin de âldfeint, dy't der yn om blêdet, ‘dat is neat foar in keardel sûnder frouljusflesk lykas jo.’
It boekje mei syn stikje libbensskiednis yn it koart belânet by de kandidaat, dy't it Feikje weromjaan sil; salang dy libbet, hat it syn tsjinst noch net dien.
Fier foar tolven is alles berêden.
‘Ik wachtsje net op myn persinten,’ seit Geart Hylkema tsjin de kandidaat.
‘Hja moatte allegearre wachtsje,’ antwurdet dy, ‘mar ik sil jo betelje.’
Hy wol net graach, dat Geart Hylkema oergiet nei Sybrandy,
Auteursrechtelijk beschermd