Abbingawâld

[p. 82]

8

As de fanfare ‘Apollo’ op 'e seal fan Jan Berga syn jierlikske muzyk- en toanieljûn hâldt, is Laerman baron Tinnegieter der net by. ‘Apollo’ is er beskermhear fan, en hy mist oars nea. Benammen fleurige marsmuzyk mei er graach hearre. No leit er thús mei in stikkene skonk en noch mear ûngemakjes, nei't der sein wurdt. Der binne lju dy't ornearje, dat er it net rêdt.

De foarsitter, skearbaas Dillema, docht it útstel, Laerman baron Tinnegieter yn in brief út namme fan alle oanwêzigen betterskip te winskjen; ‘Apollo’ sil der dan wat blommen by dwaan. Soks kin altiten út, tinkt Dillema; mar dat seit hy der fansels net by.

Der wurdt wakker yn 'e hannen klapt, en dan set it muzyk út 'e ein mei ‘Alte Kameraden’. En gjinien yn 'e seal tinkt mear oan Laerman baron Tinnegieter.

Lieder fan ‘Apollo’ is Lebbing, in jongkeardel, dy't yn Kampen in set teology studearre hat, mar ta de muzyk ferfallen is, doe't er dêr syn nocht ôf hie. Hy dirigeart mei tige aksje en de muzyk komt der pittich út; dat koe hiel wol minder. Hy is ek in goed pianist, mar hy moat it meast by it dûnsjen fertsjinje. Hy wennet net yn Abbingawâld, mar dat is gjin beswier; op syn motor reizget er mei kûgelsfeart de hiele Wâlden ôf. ‘Jo ferûngelokje nochris, Lebbing,’ sizze de froulju soms tsjin him; de froulju meie him graach lije. Mar Lebbing ornearret, dat soks net sa slim is; syn foarâlden spije him en neiteam hat er net, wa sil dan om him treure? Nee, syn Strang grifformearde famylje wol neat mear

[p. 83]

mei him te meitsjen hawwe en trouwe is Lebbing daliks ek net oan ta, en einliken rint er wol tige iensum om tusken de minsken, dy't er sa troch de wike moetet.

Nei ‘Alte Kameraden’ komt der wat swierdere kost; stikken út opera's en sels nûmers fan klassike masters. Wis, ‘Apollo’ is der tige op foarútgien, sûnt Lebbing lieder is. In grut part fan de muzyk hat er sels bewurke en it klinkt allegearre bêst. Allinne Hessel de Boer syn piston glydt wolris út; Hessel de Boer hat koartlyn falske tosken krige, en no hat er syn hoarn net mear sa goed yn 'e macht as foarhinne. Mar dat sil wol wer komme.

Der is omraak byfal, as ‘Apollo’ dien hat; Lebbing bûcht, oant syn lange hierren him oer de eagen en de noas hingje. It is amper njoggen oere, mar der stiet noch in toanielstik yn trije bedriuwen op it programma. ‘Te folle fan it goede’, hjit it en it giet oer in frijfeint, dy't wat urven hat en dêr't no fan alle kanten de froulju op ta komme. As it lykwols op 't lêst in fersin blykt te wêzen, ferdwine de froulju ek samar wer, op de iene en wiere nei. Folle sit der net yn, mar dat moat ek net op sa'n jûn: de minsken kinne der om laitsje en dat dogge se genôch.

Yn it sûffleurshokje sit master Walinga; hy docht it foar in oar, dy't siik wurden is. It siicht frijwat ûnder it toaniel en dochs hâldt master Walinga dêr leaver ta as yn de seal; no falt it de minsken teminsten net op, dat er net mei Saapke Berga en har heit by in tafeltsje sit.

Nei ôfrin sprekt boargemaster Suringa; hy tanket it muzyk en de spylsters en spylders foar de moaie jûn.

De âlderein giet nei hûs ta, as Lebbing de earste toanen fan de polonêze oanslacht op 'e piano, krêftich en ritmysk. Bûten stiet de moanne rûn en kâld oan 'e himel, en friest it dat it ongelt.