Abbingawâld

[p. 183]

19

Efter yn 'e bosk stiet in grouwe bûkelbeam, dy't fier oer de hûndert jier wêze moat. Under om 'e stamme hinne is in rûne bank timmere; en foar masters en juffers, dy't dêr mei skoallereiskes komme, is it in fêst programmanûmer, te sjen hoefolle bern, steande op 'e bank, de beam omklamje kinne.

Under sit de stamme fol ferwoeksen letters en tekens, dy't jongfolk der yn 'e rin fan de jierren ynsnien hawwe, mar hegerop wurdt er glêder; oant wêr't de krún begjint, want dêr spriede de swiere tûken har alle kanten út. In machtich skaad jout dizze beam, as in wolk; en as it reint, kin men der tiden ûnder sitte, ear't it begjint te druppen.

Op moaie dagen kin mynhear Wessels hiele setten op dizze bank tahâlde; pypkjend en mei de stôk figueren tekenjend yn it sân. Komme der mear minsken, dan giet er sa sitten, dat er har net sjocht. En wurdt it him al te ûnrêstich ûnder de beam, dan set er ornaris mei in lulk gesicht ôf. Hy woe ha, de minsken soene mear earbied foar de âlderdom hawwe.

Ja, der is hiel wat yn 'e beam omsnien. Ek herten mei pylken dertroch mankearje net; ien is derby, dêr is in hiele leginde oan ferbûn.

Mynhear Wessels ken dy leginde wol en leaut der neat fan. Dat seit er ek op dy maaitydsdei tsjin twa frommeskes, dy't deun by him op 'e bank delstrutsen binne en oer dy leginde begjinne te praten. Unsin, healwizichheid, ornearret mynhear Wessels en hy skeukt in bytsje de stille kant fan de bank út. Dat hat men mei

[p. 184]

froulju: nijsgjirrich en brutaal. Wêrom litte se him net yn syn wêzen?

Hja freegje, wêr't it hert is en mynhear Wessels wiist der mei syn stôk nei. No ja, dat hjit it dan te wêzen, want men kin der likegoed wat oars út meitsje.

‘Mar in krús sit der wol trochhinne,’ seit ien fan de froulju, ‘dat sjoch ik dúdlik.’

Mynhear Wessels skoot noch wat fierder fuort. Mar hy kin him dochs net stilhâlde.

‘In krús? Ja, dat sizze se al, mar ik haw der noch nea in krús út meitsje kinnen. Bernepraat, sis ik.’

Hy is suver lulk, mynhear Wessels.

‘Hoesa bernepraat?’ freget it oare frommeske. Hja besiket, mynhear Wessels op 'e tekst te krijen. En dat slagget har.

‘Hawwe jo ea mâlder ferhaal heard? Earste bedriuw: in jongkeardel snijt syn letter en dy fan syn faam yn de beam mei in hert en in pylk dertusken. Dwylsin, mar it bart faker. Twade bedriuw: de faam bedraacht de jongkeardel. Bart ek faker. Tredde bedriuw: de jongkeardel snijt in krús troch hert en letters hinne en hinget him op oan in tûke fan dizze beam. No, sa dom is gjin jongkeardel, dat er him om sa'n sleauwe tutte ophinget en boppedat, hoe koed er in meter of acht njoggen yn dizze grouwe stamme opkomme? Of ha jimme wolris heard fan immen, dy't sa heech springe kin? Ik net! It is te gek om deroer te praten.’

‘Faaks wie de beam, doe't it barde, noch wat behindiger,’ jout ien fan de froulju yn betinken.

‘Ik leau, ik haw it ferhaal alris yn in boek lêzen,’ seit de oare.

Mynhear Wessels is no safier hinne, dat er likernôch mei de rêch nei de beide froulju ta sit. Hy woe neat mear sizze, lykwols, dit giet te fier.

‘Stean sokke dingen ek al yn boeken? Is it al safier hinne? It wurdt tiid, dat dizze beam der ôf komt, dan ferdwine de praatsjes faaks ek. Dat hert is gjin hert en dat krús is gjin krús; alles optochte mirakels en net oars!’

‘Dus, jo leauwe der alhielendal neat fan.’

[p. 185]

No wurdt mynhear Wessels wierliken lulk.

‘Praat fan healwizen! Wa't him ophinget, docht dat út earmoede. Wa't neat hat te iten en oan te lûken, dy kin safier komme en doch himsels tekoart. Mar om in fanke?’

Sjoch, no sizze se neat, de beide fammensbern; it liket wol, of binne se it net mei mynhear Wessels iens.

Dan hat mynhear Wessels ynienen syn nocht. Hy stapt op, sûnder dei te sizzen. Syn troanje stiet as in tongerwolk.

Foar him op it paad dûnset it ljocht, mar hy sjocht it net.