Narrenwijsheid en ander onkruid

[p. 36]

Angst

Het is zo ver, Moeder
de morgen was grauw toen ik wegging van huis
sinds klimt het licht, stil en aanhoudend
wijder klaren al wijder klaarten
en ik dwaal als een vogel boven de wolken
ik wil je zien, Moeder, ik wil nog éénmaal in je ogen zien,

voor de grondeloze diepte mij neemt

je bent zo ver

het is zo ver, Moeder
ik koos de witte stilte toen ik wegging in de herfst
sinds zonk de wereld onder mijn voeten
zwakker worden de stemmen, hoger en hoger rijzen de

witte zalen

ik luister, straks?
ik wil je horen, Moeder, ik wil nog éénmaal je stem horen,

voor ik wit word

je bent zo ver

het is zo ver, Moeder
ik nam de grijze weg toen ik wegging in de wind
sinds ging ik de berg op
dieper wijken de dalen, de bossen zijn voorbij en schaarser

wordt het leven tussen de stenen

mijn hart bonst
ik wil bij je rusten, Moeder, ik wil nog éénmaal bij je rus-

ten, voor de sneeuw komt

je bent zo ver