De andere namen

(1974)–Bert Schierbeek– rechtenstatus



[pagina 131]
[XIV] ik reed met een vriend in een koetsje tussen mijn vriend en mij een meisje dit meisje was een licht meisje dit meisje heette Maria Gracia en zij was licht en terwijl wij reden liep een andere vrouw voorbij zij zoogde haar kind op straat zij liet open en bloot wat de borsten te geven hadden en daarna sprak ons toe onder de zon een man door een gummie slang een roggelend geluid uit een gat bij de adamsappel hij zag in het meisje geen licht zijn appel was weg en zijn stem was een gezwel uit een geluidsgat in de kanker dit is atomisch tourisme dat ik bedrijf met een klein mooi slecht meisje in een koetsje wij zijn gefotografeerd mijn vriend het meisje en ik drie keer toen zijn we een kerk binnen gegaan de Porte de la Macarena en wij zagen een gouden maagd Virgen de la Esperanza mijn vriend Maria Gracia en ik de vrouw die de sleutels der kerk droeg was zwart de minachting voor Maria Gracia was groot De Gouden Maagd glimlachte hoog boven het altaar Maria Gracia knielde voor de Maagd dit volk weet te knielen voor het goud dat de kerk uit zijn mond trok ik ben arm zei Maria mijn lichaam verhoudt zich tot de mannen in mijn mond heb ik een stiftand van goud met de eeuwige wortel der dingen op straat in een draaiorgel een draaiende rol op straat met spijkers die de noten geluid prikken de feiten hebben veel argument gekregen ik hang als een verlichte tent in de lucht ik reed met een vriend en een licht meisje over de Paseo de las Delicias
[pagina 132]
een mooie wolk per seconde ik liet variaties los een fijne figuur binnen een voorstelling de vier en twintig provincies van dit land in één gebouw ik richtte een tentoonstelling op trok mij terug in mijn embryo mijn huis is overvol op de plaatjes boven het orgel stond iets van god de bank heet Espirito Santo de Heilige Geest in de kassa ik ben overcompleet de hele wereld loopt in mij rond en trapt de berm plat te begrijpen wat een huis is het beeld wie god is? een vrouw? wat niet verder kunnen is wat het gevaar is dat gewoonte werd een schoot vol zekerheden? we zagen ook een zuil in een moskee mijn vriend Maria Gracia en ik de zuil verkrabt door de nagels der ellende het mozaik op de vloeren was verdwenen de christenen met grove schoenen hebben het versleten zij bouwden hun kerk in de moskee een moskee is een bos dat buiten staat met een open poort naar Mekka betreden met blote voeten bidden tot allah tussen de palmen de christenen versleten het mozaik en plakten de moskee dicht tot kerk de weg tot de wereld dicht en de kerk dicht voor de wereld Maria Gracia had lange wimpers boven grote bruine ogen haar lichaam was een altaar een priester liep voorbij met goud in de mond de nostalgie van zwarte aarde roerde haar stem ik had een licht jasje aan ik liep zeven keer om haar heen en groette de maagd ik was het schip van een kerk
[pagina 133]
en het bos van een moskee mythologieën wandelden op en af langs de muren dit is een eeuwige stad het meisje vroeg om een bloem zij kreeg twee van mijn vriend en van mij ik schrijf een teeltpamflet vol paniek en teerhartig tergen omdat de tegenoverplaatsingen binnen de eeuwige steden in mij blijven al laat ik alle sproeiwagens los vul ik alle spijskaarten in en drink ik alle dranken uit de loodlijnen der kosmos tot zij komen in mijn maag tot een feest van steengroeven en tabernakels waar alle codes en telegramadressen gewijzigd worden en ik een geheel nieuwe stelkunde beoefen vol staatsgrepen en spuwbakken en zware loonarbeid verricht binnen de kosthuizen die van lieverlede in mij gaan logeeren en patent aanvragen maar mij meer en meer de pokken aandoen waar de goudwinningen der genezing geen plaats kunnen vinden als stamgast maar bolwerken oprichten en bouwgronden moeten openen voor hun vegetaties en gaan bottelen nieuwe dranken en standrechten om mij tot telganger der aarde te maken en tot stamboom van de lid- en deelwoorden die Maria Gracia zo sierlijk sprak met haar vingers aan mijn lichaam een mooie oude gravure geheel naturalistisch van de sprokkelaars in een eindeloos bos vol dwangarbeid en paradijzen en pandjeshuizen en paleizen en pakhuizen met hijsbalken en touwen om te binden binnen het geraamte de botten van een mens een lichaam vol pantser en genade roepend en panorama gevend zo indigo vol zwarte griek en dolle romein en pantoffelrassen waarin de lijdende voorwerpen worden neergesmeten als vuile onbewoonbare wereldbedden die spijkervast in de klaagmuur zijn geklonken en waarin iedere week een andere favoriet ligt zoals de sultans die hadden om de moskee van hun lichaam gevuld te houden en vol gebed en schone witte lakens moeten de letteren dit dragen? dat Sevilla werd gesticht door Hercules, ommuurd door Julius Cesar en dat de vandalen in het wonder woonden dat is te horen in de stem der levende krekels uit de muren der oude paleizen en huizen waar Pedro el Cruel het bloed uitzoog dat is de geverfde nagel van Maria Gracia
[pagina 134]
ik houd handgelden op om dit alles te vatten binnen een raam en ik heb het raam in mijn handen en mijn handen zien mij aan en ik het raam er uitneem en uitleg over het uitzicht en een ordening zie voltrekken diep vanonder het raam en uit mijn huid die een wezen offert aan een zicht zo groot op wat is dat alles een plaats vindt en de variaties daarop als een Bach uit Leipzig de Thomascantor die de kathedrale muziek schreef en het orgel opzette over de wereld en zijn stem uitbreidde tot grootvisier van wat is en koningen bewoog de regeringsfluit neer te leggen en op te staan en te groeten de man met een vizier zo groot en open dat heel het land in zijn ogen te lezen was vol perspectieven die geen regering kan kennen en waarvoor de koning in ontroering onmacht boog zo zal de aarde buigen onder wat zij op zich zelf kan zien door dit raam! en wat er kraakt in de voegen en wat nieuw gevoegd moet worden en de rhythmiek die verwaarloosd werd en de vergeten modulaties binnen het menselijk mogelijke en de melodische kanten der prosodieën en de fuga in het lijf van een mens de beheersing der vlucht zo zal de aarde buigen in de nieuwe beheersing der dingen wat is zo zal de wereld een nieuwe compositie krijgen uit de hand van wie is een grenzeloos vandaag in het orgel het heidegger hart dat alles heeft dat is dat ik nu loop in dichte subtropische regens die zacht dalen op de tafels der geprezenen en hoog de deuren van het essentiële openen alles wat rond gaat in mooi vlees op straat temidden der bultenaren en de generaalsaap die parades afneemt met een bankbiljetten pak aan vol ruilmiddel en dat zo op de terrassen van dit leven waar de handleidingen voor grensdocumenten en het verkeer naar buiten verhandeld worden binnen te veel gelengde groepsverbanden die de geneeskundige verklaringen onderhevig op het gelaat hebben liggen en de oren afdoen midden op straat en meegeven aan een kreupele postbeambte om te bezorgen bij de geliefde die alleen ligt te fluisteren in haar schone bed waarop het tijdelijk siësterend gesloten staat op een bordje achter de tralies morales met triple fuga's in het bloed en een wonderbaarlijke inventie in de ogen waar de regen de wijsheid brengt en de vruchtbaarheid van onmetelijke oerwouden woekerend met dichte moerasdampen en de sprong naar een wereldpaspoort niet meer te houden
[pagina 135]
deze geliefden houden haar identiteitsbewijzen gereed en de werkzaamheid van het waardigheidsdiploma met de collectieve lijst van al wat zij vermogen alles binnen de ogen ook het wezen der geslachte vrouwen met ingebouwde kasteeltjes vol lichttorens en Mariahoeken en nummerbewijzen en zonder zijspan en departementaal zo nodig en ontheffingen der vervaldata voor wegbegeerders dit alles deugdelijk gezuiverd en een veld van grijze martelaren marscheert langzaam de wijken open met de gedempte trom van alle heiligen geroerd in de handen en zij gaan een lange weg beginnen binnen een nieuw geluid van de draagbare antennes in het oor mij want waarlijk deze wereld moet een nieuwe taal leren om zich zelf te verstaan en door de onmachtingen heen die Hölderlin in zijn geestenweb had gesloten om tot het woord der openbaring te komen van wat er omgaat binnen de huizen van dit heelal waarvan ook de guitarist Albaicin mij speelde in het Hotel Californie in Granada vol fijne variatiekunst en modulatie in al de vingers van zijn lichaam en een gesloten oog binnen de klaarheid der abstracte schijnselen even boven het bereik der verbeelding en zonder gespecialiseerde vorm van vastheid een volslagen surrealistische kliniek en geestsnijderij binnen nauwelijks draagbare naturalistische details met profeten langs de kant die de waarschuwende woorden verheffen in de gesticulaties der wanhopige armen omdat zij weten wij staan voor niets omdat zij weten dit niets staat in ons omdat zij niet willen dit weten van het niets omdat zij met het woord dit niets de deur willen sluiten tot tombe tot versiersel van een graf tot het slechte gebit beter dan tandeloos tot het graf van Columbus dat ik zag gedragen door stoere krijgshaftige verbeeldingsmaagden een gesloten kist met door elkaar gevallen beenderen in een donkere kathedraal van verkochten om binnen dit niets de hamers te heffen en histories te vernielen en de brand
[pagina 136]
te steken in al de verrotte lijven en naar de zon te gooien binnen het veel te veel document binnen het lied van wat aanwezig is en de woeste wijndrinker die in mij woont en de vrouwen een mooi woord meegeeft in het vlees zo van de tong voor niets in het lichaam voor de woekering en het zijnsgeflikker op de gedekte tafels van sommige gezichten vol internationaal het spermadoek uithangen de examenkaarten invullen en te weten hoe te handelen binnen een proefrit van de veiling zijn o gave agave op de berm van een stoffige weg naar iets anders zo te zijn met de doorn in het oog en te prikken door de huid van alle commandos en weerberichten en kleine verknoeiingen heen tot onmeetbare eenheid van alles met een ingebouwde moeder en een uitstekende vader en ergens een god op een graf te lachen wandelen met de kinderen der parken aan de hand van enkele oude gebouwen en liggen in de historische slaap der straatstenen van zéér oude steden om zo de weg te gaan binnen eb en vloed van komen en gaan van nabij en veraf van in alles zijn en meegeven en aanhalen en uitleggen en tot zich innemen en weer wegzetten om later op te halen herkend en nieuw en vol reminiscentie een rijpe vrucht binnen de weg vice versa een religieus leven leiden dat het waar mocht zijn dat zij terug mocht keren fluisterde de man en dat zij ook in de dingen woont en het oog heeft nog in mijn hart
[pagina 137]
want wij zijn lang uit elkaar geweest en er zijn veel tijdelijke gebeurtenissen die over al de kleden hebben uitgehangen maar misschien zal de mot der eeuwigheid die langzaam maar grondig werk verricht het weefsel wederom hebben opengevreten tot het plan binnen schering en inslag waardoor wij elkaar beter zullen zien dan in onze eerdere aanwezigheid dit is een nostalgie die in mij bedreven wordt maar ook het mes waarmee ik dreig er zijn weinig ankers zo groot als het schip dat zij ankert en de bullepees der gevulde straten in mij er gaan elkaar veel voorbij die voorbestemd waren tot elkaar in de slokdarm van het woord de steeg met een deksel dat niet open wil om de vloek van dit schreeuwen ellende dit lichaam mij uit te doen en de ziel te verknoeien tot gootsteen en steen van god een beeld vol kosmische standen hoe kan ik het rijstpapleren hart der geliefde beschrijven het hoorngeschal binnen haar huid de open trompet van haar lichaam de vertakkingen binnen haar bloedsomloop het kerkelijk zwijgen der borsten en de papavers der ogen vol vergif o geef mij de dieren die haar rug bewonen en wat huist in het raadsel der navel wat de benen ongezien vrijgeven de stille woestijngang van sierlijke voeten de besnijdenissen binnen de zieltuinen en haar vingers vol ringen die ik gaf zonder weet van wat volgde de opstand binnen de binding de klank der embryonale hamers in haar mond haar minosotaure oren vol doolhof het geheimzinnig Creta in de greep van haar handen de duistere Ofririvier vol wonderwateren de opslagen aurora binnen haar tierende feesttenten de rode gronden onder haar spoorslagse voeten het buitengewoon plaveisel binnen de gang der wervels
[pagina 138]
de wens om in te lopen een arkade zuiver sierlijk antiek de zwarte taal der bewegingen tegen een heldere lucht de fatamorgana van haar wezen in de harten der anderen op grote afstand zoals zij nu staat van mij de rivier die de Ofri heet mij het leven aan- en uittrekt als een casino vol roulettes waar mijn hart de speler de fiche de croupier en de tafel is en het zweet der verliezende voeten wat daar draait een epileptisch gat in mijn lichaam zoals Dostojewski stond aan de tafel in de golfslag der zee tegen een heilloze kust niet te naderen want de vuurtorens bundelden het gevaar tot licht is dit de weg tot het hart der geliefde? waar het oog van overloopt nachten vol kuisheid mij bewonen zo ik ben en teken in het priesterlijk gewaad want de maagd is machtig de rivier die mij stroomt zonder genade de Ofri ik stop haar in een boek en laat haar iedereen zien en ook de weg die zij breekt door mijn landschap die zij geeft zegt de echo mijn ik een weg van zaligheden vol manzanilla's en katafalken en nieuwe stadswijken die zich van het oude ontdoen en naast de bedding treden en groeien maar de stroom gaat verder de voltages rijzen per seconde tot de hand de rotsen splijt die de afstand maken dit is het inéénslaan de letter alleen achter alles en dan zet ik mij een eiland op en een namiddag in mijn ogen en ik restaureer enkele onderdelen van het uurwerk
[pagina 139]
geef ondertussen een woordenboek uit leg lage bestratingen aan langs milde kusten plaats hier en daar een uitzicht soms een scherm voor het gelaat van een ander spreek enkele uren met oude goden stof het strand af om een monnik langs te laten vloek de wereld van de kaart af zit in een café en praat met de mensen en drink hun ogen sommige heren zijn nooit aanwezig meisjes herkennen mijn jasje en bieden een bloem aan voor geld mijn vriend drinkt soms wijn met mij dat staat alles één ogenblik helemaal stil alle landen komen samen op één punt binnen één vlag de top is een vulkaan daartegen mijn huis in mijn huis het beeld dit beeld ben ik waardoor de Ofri stroomt zij heeft versnellingen en verval zij staat soms droog in dreigende bedding zij vernielt banjirmatig de weg en de brug zij is er nooit bij zij doet het zelf zij is enkel stroom de vorm is een vloeistof van toverkleur de echo van haar stem een baldadige cocktail zij houdt het zenith in de blote hand het brandpunt van mijn hart waar het lichaam in ligt en de laan uitloopt op heuvels binnen de heuvels daaronder een grot van blauw marmer dooraderd met roode gestorvenen een enkele toren verheft zich de hoofdpoort zegt een heilig lied tegen een wenteltrap van geest een eenvoudig schip vaart rond met zeven roeiers ik odysseer langs alles wat aanwezig is en neem het in mijn hoofdtuig op ik ben geheel hadji en de kaaaba ligt onder zwarte doeken
[pagina 140]
haar heiligheid is haar bedektheid zo zegt de pelgrim en Nebukadnezar vindt hier zijn hangende tuinen terug en Babylon zijn spraakverwarring van gouden kalveren en Hades heeft zijn rivier als vroeger de Lethe de Ofri het gat in de tijd zwart en zwaar in mij door het mooie weer van mijn darmklimaat Endel en Zwendel wonen samen in één cel onder de geesttrap grappenmakers der duisternis met oog- en narkleppen de heilige Antonius vindt zijn beproeving in mijn woestijn de dieren zijn ongelukkig want zij kregen een geweten verder is er nog het oponthoud in mallorcastijl en de gouden bies van een generaalspet uit zestienhonderd een casco eigenlijk de klep werd bijgeplakt in negentienhonderd en zo veel zo stroomt mij de Ofri maar door de dingen en de aanwezigheid dit zijn

Vorige Volgende

[XIV]