Bovenschriftuurlijke binding - een nieuw gevaar

§ 8. Recapitulatie.

We recapituleeren dus hetgeen tot nu toe gezegd is als volgt:

De hiervoren afgedrukte amerikaansche uitspraak is niet duidelijk, want men kan voorwaardelijke beloften afwijzen, en tóch zoo stellig mogelijk leeren: het komt er maar op aan, hoe men het woord opvat. Een kerk, die met

[p. 18]

een onduidelijke formule, als was 't maar voorloopig als met een werkhypothese, de menschen wil binden op die formule, handelt daarin niet naar Gods gebod voor kerkvergadering: die moet immers duidelijk zijn in haar bindingen. Want het komt niet er op aan, of men een onduidelijken térm gehoorzaam náspreekt, doch of men de duidelijke leer der Schriften aanhangt met hart en ziel en met den mond belijdt. Laat men alstublieft in Amerika alle Remonstranten de deur wijzen; dat doen wij ook. Maar laat men ook niet één stap toegeven aan de domheid - die straks een oordeel wordt - waarmee in Nederland in 1944 de heele zaak bedorven is, toen men remonstrantisme aanwees, waar het niet was, en intusschen de remonstrantismen rustig liet betijen in wereldraad-van-kerken-associatieve aspiraties, en in professorale redevoeringen van de Vrije Universiteit, waarover ook prof. van der Schuit ongerust bleek. Laat zulk een dwang voor u niet noodig wezen, daar in Amerika. Laat geen gereformeerde menschen door uw schuld varen, die van voorwaardelijke beloften spreken, mits ze dat doen precies naar den stijl van de vaderen, die de remonstranten pas hebben uitgedreven.