De kikker die zichzelf opblies en andere Middeleeuwse fabels

[p. 7]

De wolf en het lam

Bij een rivier arriveerde een lam,
net toen een wolf daar drinken kwam.
Ieder koos zijn eigen plaats,
het lam, bescheiden, stroomafwaarts.
Toen zei de wolf: ‘Je bevuilt zo al
het water dat ik drinken zal.’
‘Ach heer,’ zei het lam, ‘wat bedoelt gij?
Het water stroomt toch van u naar mij!’
‘Zit je mij uit te schelden?’ zei de wolf gram.
‘Nee heer, echt niet,’ piepte het lam.
‘Dat doe je wel, en niet alleen jij:
je vader, je hele familie schold op mij!’
‘Toen was ik nog niet geboren,’ zei het lam gedwee,
‘dus waarom krijg ik daar nu last mee?’
‘Praat jij nu nog,’ zei de wolf, ‘hoor ik dat goed?
Ik geloof dat ik me wreken moet.’
En al had het lam het niet verdiend,
de wolf verscheurde het, nietsontziend.

Zo verzint een slecht mens altijd wel iets,
ook al doet een ander hem niets.