Piër va Hanne

[p. 22]

Pastoer vertilt van Erica en Campanula.

Ze zunt noe groeët de kinkere. Ze motte noe väöl mieë lieëre en pastoer vertilt van Erica en Campanula.

Dao waore i g'n himmel twei ingelkere, zet e. Ze waore gans kling en houwe twei ganse kling vläögelkere. Ze heisjete Erica en Campanula.

Wiej 't fes van de Modder Goddes zow wèëde kòame, zate ze tègenee: ‘Wits-te,’ zat ze, ‘vèr vleege-n-aavesj nô de welt.’

Ze kèëke zich 'n owweblik aa en hun ugskere wòate groeët en vroeë en ze laachete en ze zate:.... ‘vèr vleege nô de welt.... en sjtruie bloome lants g'n wèèg en de mitste en de sjuntste dao, woeë ze zal gòa.... de Modder Goddes.... Murge op 't fes.’

Noe sjtonge ze a g'n vinster - i gen himmel - en wiej 't ginge zoog, trokke ze de vinster op, mè diej piepet en ze versjrikkete zich en wiej 't ginge zoog.... en wiej 't ginge houw gehoeëd, sjpronge ze nô gen vinsterbank op en de loeët i. Ze leete zich valle en veele mit oetgesjtrikde vläögelkere op der wink. Ze zonke landsem en deep. Doew laachete ze en ze tiervelete in de rungde, al flotter en flotter in de rungde, wiej ene dop; ummer deeper en deeper nô de welt. Ze heele plutslich i en vlooge rond i gans wiej bäög uvver de wolke en uvver de welt. Dô sjtong op ene berg ene tòan en e kirkske. Ze zooge-n-t en ze gonge lieje op 'n wolk. Ze looge dô in der dons van de wolk wiej in e bid en ze laachete, de ingelkere, Erica en Campanula.

‘Kiek dao,’ zaat Erica....‘vèr vleege uvver die hoezer dao.... en uvver de velder.... nô gene beuisj.’

Doew vlooge ze.... Erica en Campanula.

Ze vlooge mit hun vläögelkere uvver de hoezer en uvver de velder.... nao gene beuisj.

Noe heele ze halt baove beum. Ze zonke durch de beum en durch de tek en juus noch effe baove g'n èëd heele ze zich op, trokke de klidjere get nao aove en zoote de sjuntere um nuuks sjrao te make, mit de sjpitse gans väör-

[p. 23]

zichtig op g'n èëd. - Noe sjtonge ze i g'ne drek. De klattere van der drek waore va g'n èëd opgesjpronge en ze kèëke zich aa.... Ze bezaoge zich de klidjere en kèëke zich aa.... es went ze heie wille kriesje.... de ingelkere Erica en Campanula.... En wiej ze rondkèëke, zooge ze ies en water en de kouw sjoedderet 'n durch de wiesse klidjere bis op e lief.... de urm ingelkere.... Erica en Campanula.

Ze zate: ‘'t Is wingter en de bloome sjlaope.’

‘Wits te,’ zaat Erica.... ‘went de zon oetkumpt, da wedde ze wakker.... ze wedde da wakker - de bloome ....went de zon oetkumpt.’

Ze wadete en kèëke en kèëke nô de zon en wiej diej oetkompt, sjnappete ze de goote zonnesjtraole en heve daomit op de bloome.

Mè de bloome klonke wie kristal en blefte sjtief en hel. En Erica reep: ‘I ge veld.... dô i ge veld.’ Noe vlooge ze durch de tek en uvver de beum nô ge veld. Mer i gene wingter is 't in de velder kaal en kaod. En doew dèn daag, bloos der nordwink sjerp en wild. Dè wink komt aagesjtoeve wild en sjerp en ze wôate opgeworpe i gen loeët. Ze koeëte zich nit howwe, de ingelkere Erica en Campanula en vlooge durch gen loeët en uvver de dille en uvver de hoezer en uvver de kirk bis op 'n wolk.

Dô looge ze noe en krèësje, de ingelkere Erica en Campanula, hoeëg in de loeët en op 'n wolk. Campanula, diej 't ötste waor, kèëk op en zaat: ‘Ver gunt nô heem,’ en Erica zaat 't nao: nô heem, nô aove, nô gen himmel hoeëg, aove uvver de weld.

Landsem vlooge ze. 't Gong nô aove. Landsem mit hun vläögelkere vlooge ze.... Erica en Campanula.... En 't waor kaod.... ezu kaod. Mè ze vlooge en razelete en bibberete. En ze vlooge ummer hoeëger en wiej ze intelich an gen himmel komte, waor de vinster toe. De vinster waor noe toe. Ze waor gesjlòate. Ene groeëte ingel houw de vinster va g'n himmel toegedòa. 't Waor jò kaod, noe i gene wingter en.... dò zoote ze op gen vinsterbank, de ingelkere.... Erica en Campanula.

Ze zate: ‘Erica, klop.’ Mer Erica däöret nit. Doew

[p. 24]

kloppet 't andert ingelke, Campanula. Ze kèëke nô gen himmel i en wadete. Mer 't waor ginge dè 't hoeëd. Doew kloppete ze allebei. Ze reepe en kloppete en sjlooge op de roete. Ze kloppete en reepe en 't komt ene groeëte-n ingel en dè zaat: Erica en Campanula? En e zaat: Erica en Campanula! Hèë pakket ze bei de vläögelkere en braat ze nô Sint Pietrus. ‘Sint Pietrus,’ zaat e, ‘hei, diej twei,’ zoeë zaat e en e vertillet 'm alles van de ingelkere Erica en Campanula. Ze däörete nit op te kiekke en ze sjamete zich. Der hillige Sint Pietrus zaat: ‘Noe bring ze nô ge bid, ze razele van de kou.’ Dè groeëte ingel droog ze op 'n erm. Hèë laat ze in 't bidje en e blef sjtòa bis dat ze sjleepe, Erica en Campanula.

En wiej dè groeëte-n ingel 't an de andere zaat, doew zate diej: ‘Och jòa.... 't is jô 't Fes ....e Modder Goddes-fes. Vèr gunt! Vèr gunt noe nò de welt en make-n alles wies en sjun, noe in der wingter.... väör 't fes.’

Ze donge zich der himmel op.... de groeëte pòat en honderd ingele broezete op hun vläögele durch g'n loeët i groeëte bäög en drefte al de wolke väör zich oet. Groeëte wolke waore dat en vol van sjnieë.

Noe sjneiet 't. 't Sjneiet op de welt. Der sjnei veel op de hoezer, op de kirk en op de beum. En wiej de luuj 't murgens wakker wòate en dat zooge, reepe ze: ‘'t Hat gesjneit, wiej sjun is 't huuj.... de gans welt is wies.... huuj op 't fes.’

Maria houw zich i g'n himmel e zieje kleed en och ene zieje sjluier aagedao. Ze droog 'n goote kroeën mit fonkelende diamante. De himmelpòat sjtong op. Maria gong mit doezend ingele-n oet.... gans feierlich gong ze, en landsem gong ze.... uvver de wolke, wiej uvver marmere trappe gong ze, de trappe-n aaf, gans landsem nô de welt. Maria gong gans landsem nô de welt mit doezend ingele. Doew loewete de klokke. De klokke loewete in alle durpe op de welt.

Maria gong va durp nò durp en uvveral wô klokke loewete en lit waor i gen kirke en woeë der urgel sjpèëlet en de luuj gegange waore durch der sjnei.... noe dizze murge op 't Modder-Goddes-fes.

[p. 25]

Dè murge waore, dat 't ginge zoog, gans sjtil, de ingelkere hun naogevlòage, Erica en Campanula. - Ze vlooge hei en dò! Mè noe....! Noe reepe ze: Erica 'n kirk! Hei in der beuisj! E gans kling kirkske in der beuisj en zonder lit.

Ze sjtonge in der beuisj en kèëke nô 't kirkske, e gans kling kirkske in der beuisj.

Ze trokke an de däör. Diej gong nit op.

‘Vèr klumme lants gen moer en nò de vinster i.’

Campanula sjtong lants de moer en Erica klummet op! En wiej 't in de vinster waor, doew trok 't och Campanula de hugde-n-i. Ze kròape durch de vinster en roetsjete en sjpronge-n aaf.

Noe sjtonge ze in 't kirkske, e kaod kling duuster kirkske. Ze sjtonge dao en kèëke.... Erica en Campanula. Ze makete de ketsen aa. Ze wrefte gauw d'r stup weg va gen elter en de sjpinnegewebber. Ze late in de sakristei de bitste paramente-n oet en zoot-n och der kilk gereed.

Doew loewete ze, ze loewete.... Erica en Campanula, ze trokke-n an 't zeel en loewete. De luuj diej bei der beuisj en in de dille woeënete, diej hoeëte dat en loesterete nô de klokke van 't kapeltje in der beuisj. De luuj.... diej trokke de mentel aan en komte. Ze komte flot mit dikke mentel mit pilse-n en mit moeffe nò 't kapeltje heen. Ze gonge flot. De kinger leepe. Ze sjpronge durch der sjnei en leepe durch der beuisj.

Wat zooge ze? Ze zooge nò 't kapeltje-n-i. Ze rikkete zich en sjtonge-n op de tieëne bei de däör en kèëke. Dò zooge ze Maria op der klinge-n elter sjtoà. Maria waor ezu sjun. Ze houw e zieje kleed en och ene goote mantel aa. Ze droog 'n kroeën mit fonkelende diamante. Doew beugete de luuj de köp en gonge-n-i, gans does, gans does en sjtil en beugete de köp. Ze kneiete en zoote in de benk.... de luuj!

Ene ouwe hèër pastoer, gans onbekind hei in de sjtrieëk, mit wiese haore en razel in de heng, komt oet gen sakriestei.

Doew zoot der urgel i. De hillige mis begon. De ingele deenete en zonge in de hillige mis. De kinger en de luuj,

[p. 26]

de jonge en de medjere, ze bènete en zonge mit: Kyrie eleyson, Christe eleyson, Kyrie eleyson. Ze zonge-n Ave ....ave ....ave Maria.... En op d'r urgel sjpèëlete de ingelkere Erica en Campanula.

En nao de hillige mis, doew gong Maria oet en och de ingele gonge-n oet. De ketse waore oet-gebrand en gonge-n oet.

De luuj, die zoote nog gans sjtil te kieke i gen kirk.... en gonge-n oet.

Ene ouwe man is kòàme en dè sjref dit alles in e groeët dik book. De luuj, diej lèze dat nog huutsegendaags van 't kapeltje in der beuisj, dao woeë Maria zelver waor.